Al sinds 2003 (met een uitzondering van 2008) plaatst Henk-Jan een serie portretten op zijn blog en ook dit jaar mocht ik een uitnodiging ontvangen.

Het door mij geschreven stuk is niet gepubliceerd omdat ik op het laatste moment besloot dat het te persoonlijk was. Schrijven over hoe ik me voel en wat het afgelopen jaar met mij gedaan heeft blijft pijnlijk. In het nieuwe jaar wil ik vooral gaan xe2x80x98loslatenxe2x80x99, afscheid nemen van de dingen die me naar beneden trekken en opnieuw de vreugde vinden die mij tot nu toe altijd maakte tot wie ik was.

Met dat inzicht en met mijn beste wensen voor 2011 deel ik hier mijn moment van 2010.

Lieve Henk-Jan,
 
 
Heel bewust heb ik jouw mail met de vraag naar mijn hoogtepunten genegeerd, omdat ik wist dat ik niets had om op terug te kijken. Niets om trots op te zijn in ieder geval. Uiteindelijk ben ik toch gezwicht omdat een leven nu eenmaal niet altijd uit rozegeur en maneschijn kan bestaan.

Het afgelopen jaar was er een van dieptepunten. De vrouw die jij zo vrolijk wist vast te leggen was/is even haar balans kwijt. Er zijn tijden geweest dat de dalen eindeloos leken. Geen persoonlijke groei en op zakelijk gebied moest ik toezien hoe ik de grip kwijtraakte. De ambitie die ik had in 2008 blijkt uiteindelijk toch te hoog gegrepen. Pijnlijk. Veel te weinig contact met mensen die er toe doen (wanneer hebben wij elkaar voor het laatst gezien bijvoorbeeld?) waardoor diepgang plaats moet maken voor oppervlakkig en nietszeggend

Privxc3xa9 vallen de dingen steeds meer op hun plek. Het lege nest syndroom dat voor zoveel extra spanning zorgde heeft door goede begeleiding van derden ook voor nieuwe inzichten gezorgd. Langzaam wennen de man en ik aan een ander ritme en spreken we regelmatig over nieuwe mogelijkheden en wensen voor de toekomst

In 2011 sta ik dus voor een dilemma, uithuilen en mijn schouders er onder of een hele nieuwe weg inslaan. Ik hoop in ieder geval aan het einde van 2011 met een positievere boodschap te kunnen afsluiten