Lui, luier dan lui. Terwijl de regen tegen het raam aan slaat wrijft ze, op zoek naar warmte, haar koude voeten tegen elkaar. De virtuele boerderij heeft nieuwe aanplant nodig en zin om verder in beweging te komen ontbreekt. Net als de noodzaak.
Sinds de oudste driftig in de weer is om elders zijn eigen nest te bouwen is hun huis, vooral in weekenden, steeds vaker alleen nog maar van hen. Lege ruimte. Daar waar ooit chaos was heeft ordentelijkheid het overgenomen. Slechts een kamer is tot nu toe de dans ontsprongen, maar ook daar ligt leegte op de loer.

Het verlangen naar verandering wordt sterker. Samen met het laatste kind het huis verlaten waar je noodgedwongen bent blijven wonen, maar dat, ondanks de prachtige plek, nooit je hart helemaal heeft kunnen bekoren. Hier wil ze niet sterven. Ze wil afgesneden wortels herplanten in vertrouwde grond, voor altijd verankeren met een dierbaar verleden. Ze laat niet veel achter. Haar geschiedenis is hier niet ontstaan en een enkele vriendschap zonder diepte maakt alleen oppervlakkige wonden. Het imago van de gelukkige vrouw neemt ze mee naar de plek waar ze dat geluk ook echt weer hoopt te vinden.

De stem van de man die een stokdove hond van haar plek af probeert te krijgen doorbreekt de stilte. Ze sluit de zoekpagina en stopt haar onvervulde verlangens nog even weg in een hoek waar ze kunnen blijven sluimeren tot het juiste tijdstip zich zal aandienen.

De laatste omgeploegde plekjes wachten rustig op nieuw zaad.

Geschreven in het kader van de wow