In het kader van de tweewekelijkse WOW volgt hier mijn bijdrage.
Hij heeft het moeilijk, heel moeilijk. Terwijl de rest van de wereld in hetzelfde moordende tempo doordraait lijkt hij voor hem stil te staan. Als zij vraagt om de agendaxe2x80x99s eens door te nemen dan hoeft hij die van hem niet eens meer open te slaan. Alle dagen van de week hetzelfde onbeschreven blad. Niet eens het vooruitzicht op iets anders, iets nieuws.
Hij beseft wel dat dit nu eenmaal de gewone gang van zaken is. Het ouder worden en het verval geven hem niet eens meer een keus. Hij weet ook echt wel dat er duizenden zijn die met hem zouden willen ruilen. Niet meer deel te hoeven nemen aan de race om de beste te zijn. Geen indruk meer te moeten maken op wie dan ook en vooral geen verantwoording meer af te leggen.
Zij begrijpt zijn onvrede niet. Alsof elke dag stofzuigen en een rondje met de hond zijn gemis kunnen goedmaken. Juist nu de kinderen ook langzaamaan het huis verlaten, blijft hij als enige achter. Zij heeft haar werk, haar contacten buiten de deur en hij? Volgens haar blijft hij alleen maar hangen in zelf medelijden en onderneemt geen enkele poging om iets aan zijn situatie te doen.
Langzaam maar zeker slaat de onvrede en het onbegrip aan beide kanten een wig. Hij werkte om te leven en nu moet hij werkeloos toezien hoe alles uit zijn handen wegglipt. Uitgerangeerd, op een zijspoor gezet.
Wachten tot het eindigt in een dood spoor.
Marloes 
Hoi Marloes,
Ik hoop dat dit geen praktijkvoorbeeld is. Het kan nl. ook heel anders.
Je (moeten) terugtrekken uit het arbeidsproces biedt vaak ook plaats om nieuwe leuke dingen te kunnen doen.
Het kan soms even duren voor je draai gevonden is, maar dan opent het nieuwe perspectieven.
Zouden mannen het moeilijker hebben met zulke situaties denk je? Ik denk nl. van wel.
wow, wat pakkend Ma Loes……
@ Annemiek, als je mijn oude berichten leest zul je zien dat er een kern van waarheid in zit. De man in dit huis kan niet ontspannen. Mijn vrije dagen zijn altijd overvol.
@ Cis Wat fijn om jou ook weer eens online te zien. Alles goed?
Mooi geschreven. Wel schrijnend ook. Ik heb ‘m bijna af!
Heel begrijpelijk dat het een leeg gat is, het niet meer hoeven. Maar waarom niet dankbaar zijn voor dat, nu het nog kan. Ik weet uit eigen ervaring dat je ervan moet genieten, het leven is veel te kort (voor sommige) 😦
wat een idiote spagaat is dat toch waar je in terecht komt na een werkzaam leven. Ik vind het heel levensecht beschreven en de afronding met beeldspraak prachtig
Ik heb het zelf meegemaakt. In eerste instantie kan ik die mensen die zo met me zouden willen ruilen prima begrijpen, maar na een tijdje ga je inderdaad denken “nou gelijk dan”. Ik heb inmiddels genoeg andere dingen te doen, maar toch blijft er ergens een gat. De boel wordt veel vlakker: geen weekend om naar uit te kijken want dat is precies hetzelfde als de rest van de week en vakantie voelt veel minder als vakantie omdat er weinig is om even afstand van te nemen, van bij te komen om na de vakantie weer met frisse moed aan de slag te gaan. Ik vermaak me tegenwoordig prima, maar kan me een zeer goede voorstelling maken van het gat waar mensen in vallen en van de moeite die het kosten kan om daar weer uit te komen en op zoek te gaan naar nieuwe invulling van het leven, naar dat andere dat wel nog kan.
een stukje wat soms realiteit is omdat het niet anders is, maar soms kan je ook zelf de boel in de hand nemen en ondanks de leegte het gat proberen op te vullen.
mooi ge(be)schreven
ik lees je verhaal en denk meteen verder…ik denk aan mijn beide ouders die beiden in de 70 zijn…en begonnen zijn aan een tweede leven lijkt het zo wat, van elkaar gescheiden zijn ze beiden begonnen met vrijwilligers-werk voor de buurt en voor de kerk. En ik moet echt agenda’s trekken met ze wil ik nog wat vrije tijd met hen kunnen delen. en zo kan het ook 😉
groetjes, estar
heel herkenbaar marloes
Ben ook blij nog mantel zorg te doen anders kwijn je weg in je eigen huis
Wat een geweldig stuk Marloes. Hopelijk blijft het bij ‘een kern van waarheid’… Knap geschreven, heel mooi.
Het zit hem al in die eerste zin: “terwijl de wereld in hetzelfde moordend tempo doordraait. De vraag is dan niet alleen: waarom kan een inactievere man zich niet ontspannen, maar ook: wat brengt mensen er toe te willen blijven doordraaien in een moordend tempo. Dan wordt het aandachtsterrein meteen een stukje groter. Wij leven in een maatschappij waarin werken in een moordend tempo wordt geactiveerd en op prijs gesteld. En iemand die er noodgedwongen uitstapt is dan ongelukkig. En dan helpt het dus ook niet meer hem daar op aan te spreken want zijn hele omgeving zit in die cultuur en HIJ wijkt af.
Mijn vraag is: wie of wat moet hier nu precies veranderen?
@ Plato, de man leeft om te werken en niet andersom. Hij heeft het gevoel volkomen nutteloos te zijn nu hij op een zijspoor staat en hoe vaak ik ook zeg dat hij voor mij en ons gezin heel waardevol is in de rol die hij nu vervult, hij voelt en ziet dat niet zo.
Dat moordende tempo zal niet meer terug te draaien zijn ben ik bang, het wordt waarschijnlijk alleen nog maar opgevoerd tot de burn-out de economie platlegt
Schrijnend na een arbeidzaam leven, mooi neergezet.
ik moet een beetje giebelen, maar dat komt door je laatste alinea en mijn eerstkomende WOW!
mooie beschrijving, jammer dat het ook echt gebeurd.
Tjonge…dat is hard.
hoi Marloes, ik heb je stukje opnieuw gelezen en ook de reacties. Daaruit blijkt dat er een kern van waarheid in zit voor jouw situatie. Nu begrijp ik ook beter jouw reactie op mijn bijdrage.
Werken is inderdaad niet alles, ik heb bij tijden ook het gevoel gehad dat ik leefde om te werken. Maar na een periode van non-actief zijn heb ik gemerkt dat de waardevolle dingen dichter bij huis liggen dan je vaak denkt. Ik begrijp de man in je verhaal best wel, dat hij noodgedwongen de rat-race waarin wij leven naast zich moet leggen.
Begrijp je nu ook waarom ik weer wil gaan werken? zodat ik me niet meer nutteloos voel.
Heel goed neergezet nogmaals deze WoW Marloes, het zet mij weer aan het denken.
groetjes, estar
Hallo daar,
Ik kreeg van Plato en esther te horen dat ik mijn url hier ook moest zetten. Omdat hier de meeste lezers komen. Dus bij deze…..
Mooi stukje loesje.
Liefs Lisette