Ze heeft wel eerder wilde plannen gehad. Door de jaren heen heb ik geleerd om ze met een korreltje zout te nemen want uiteindelijk komt er nooit iets van terecht. Haar studie geschiedenis was duidelijk niet de juiste keuze. Literatuur wetenschappen bevalt wel iets beter, maar echt gelukkig is ze nog steeds niet.
Een sabbatical, wat klinkt dat vreemd uit de mond van een negentienjarige. Nog niets bereikt en nu al toe aan een pauze. In eerste instantie wilde ze in Nieuw Zeeland in een circus gaan werken. Via via is haar duidelijk geworden dat die optie niet echt haalbaar is. Dan maar backbacken, in haar eentje. Ze blijft er over doorgaan. Hard op zoek naar een baantje om het benodigde geld bijeen te krijgen. Langzaam maar zeker dringt het tot me door dat ze het echt meent. Ik heb visioenen van mijn dochter gewond langs de weg, ergens in het midden van nergens of in handen van een meedogenloze moordenaar. De paniek borrelt omhoog, slaat mij met stomheid. Hoe kan ik haar tegenhouden? Wat kan ik, moet ik doen om haar op andere gedachten te brengen?
Loslaten? Ik ben er nog lang niet klaar voor
Marloes
Thuis in ´t bronsgroen eikenhout
Marloes 
Ik ben ook naar Australie vertrokken voor een tijdje, om daarna terug te komen en een bewuste keuze te kunnen maken in wat ik wilde. Heb er een geweldige tijd gehad.
Mijn ouders hadden peperdure telefoonrekeningen in die tijd: 1991 – internet was er nog niet voor iedereen en mobieltjes ook niet xc3xa9n de mevrouw van de collect call was geduldig! Dus moet je eens kijken naar wat er nu allemaal mogelijk is. Met een webcam kun je elkaar zelfs zien!
Oeps, ik help je hier vast niet mee. Dit is meer een pleidooi voor haar… 😕
Wat kan ik je goed begrijpen, Marloes. Onze dochter is ook negentien, doet de studie Personeel en Arbeid. Bevalt redelijk. Ze is/was op zoek naar een andere studie. Maar ze weet niet wat ze eigenlijk wil. Gelukkig heeft ze nu besloten om deze studie af te maken en daarna misschien nog een andere studie te gaan doen. In de hoop dat ze over een paar jaar beter weet wat ze wil.
Ik zou niet staan te juichen als ze het idee had om een jaar in haar eentje naar b.v. Australixc3xab te gaan.
Ik denk dat je blij moet zijn dat ze het echt meent. Iets roepen en het nooit doen heb je ook niks aan.
lees walnoot 64.waarbenjij.nu, het weblog van kleindochter A., die onlangs paar maanden door niew Zeeland heeft getrokken, en je bent niet meer bang. A. is nu in Noorwegen, doffe ellende bij een drankzuchtige boer die zijn dieren verwaarloost.
Marloes, in godsnaam, laat haar begaan. Groots en meeslepend wil ze leven, en wie van ons had dat niet gewild…
Tja Marloes, ik griezel met je mee. Maar laat haar gaan, beperk haar niet. Althans, dat lijkt mij het beste… 😦
Alles waar jij txc3xa9gen bent, daar is zij meer vxc3xb3xc3xb3r. Hoe moeilijk het me ook lijkt om een kind te laten gaan, ik denk dat ze weet wat ze wil. Ze is trouwens ook oud genoeg om (als ze in het leger zou zitten) te vechten met alle risico’s van dien.
The Malice is een stabiel persoontje dankzij een jaar Amerika op 17-jarige leeftijd en een jaar Ierland op 21-jarige leeftijd. Een echte aanrader, hoor. Maar ik snap moeder ook wel…
Waarom zxc3xb3u je haar tegenhouden? Waarom zou je overal meteen een rampenscenario in zien?
Dochter van goede vrienden van mij, zo’n mooi blond teer VWO-meisje, is ook een jaar naar Australie geweest. Gewerkt, gereisd, lol gemaakt, gegroeid, meer mxc3xa9ns geworden.
Hield contact met de rest van de wereld middels internet, de foto die ik per email binnenkreeg van meisje H, bungeejumpend vanaf een enorm hoge brug, vond ik erg treffend. Hxc3xbap, het diepe in.
Daarna ging ze naar de HHS en “deed” fluitend een studie Facilitair Management.
Met name voor Australie zijn er erg goede begeleidingsbureau’s voor al die jongelui die de wijde wereld in willen. Surf en laat je informeren, het neemt een hoop angst weg.
“Hoe kan ik haar tegenhouden? Wat kan ik, moet ik doen om haar op andere gedachten te brengen? Loslaten? Ik ben er nog lang niet klaar voor”
Kun je niet en moet je ook niet willen. Dat jij er niet klaar voor bent maakt jou sprankelende dochter die haar eigen “beperkingen”wel kent, niet uit.
Laat gaan en houdt contact.
Oh Marloes.. enkele weken heb ik gigantisch moeten loslaten.. 18 jaar en eigen keuze maken. Ik had verdriet maar kon niet anders dan me erbij neerleggen en haar laten weten dat aan mijn liefde voor haar niks zou veranderen. Een dezer dagen staat ze weer voor me. Aan de telefoon ” Mam, het heeft me geen goed gedaan, maar ik ben wel blij dat ik het gedaan heb. Nu kan ik het afsluiten en verder, anders was het blijven trekken”
Marloes.. we groeien mee.. echt.
Marloes, ik sta al doodsangsten uit als die van mij naar het speeltuintje twee straten verder willen. Ik zou zeggen: vastbinden!!!! 😕
ik denk dat je niet inziet hoe volwassen en verantwoordelijk meisjes van 19 kunnen zijn.
ik begrijp je wel, maar je moet niet altijd het slechte in de mens zien.
laten gaan, daar steekt ze ook veel van op.
Op een mooie pinksterdag……
Tsja, ze kan natuurlijk ook gaan trouwen met een boom van een vent en samen met wat kindjes de rest van haar leven veilig en beschermd op de bank blijven zitten, maar of jullie daar gelukkiger van worden…? 😉