Een vreemd soort van beklemming nam ineens bezit van mij. Alsof plotseling alle radertjes in beweging kwamen en alles op zijn plek viel. Zelfs het moment dat het gebeurde kan ik mij nog duidelijk voor de geest halen. Niets bijzonders. Geen bijzonder moment. Ik stond gewoon in de keuken. Een plek waar ik tientallen keren per dag sta. In de hoek bij de koelkast en het koffieapparaat. Alleen wat ik deed weet ik niet zeker meer. Opende ik de koelkast? Zette ik een glas terug in de kast? Het is ook helemaal niet belangrijk al lijkt het wel zo.
Sinds dat moment ben ik mezelf niet meer. Alsof ik van buitenaf naar een vreemde kijk. Ze doet wat ik altijd doe, maar ik ben het niet. Lopen gewoonlijk mijn gedachten op mijn daden vooruit, nu zijn de rollen omgedraaid. De wereld in vertraagde beelden. Alleen de emotie ontbreekt. Geen gevoel. Leegte. De normaal altijd aanwezige stem in mijn hoofd zwijgt in alle talen. Ik staar naar het witte scherm en probeer de woorden die mijn vingers voortbrengen logisch te laten klinken. Verspilde moeite. Niets is logisch meer. De stilte in huis voelt vreemd, haast onheilspellend. Ik kan het bonken van mijn hart haast horen. Mijn ogen blijven amper open.

Zojuist vloog de eerste vleermuis aan mijn raam voorbij. Ontwaakt uit de winterslaap, gelokt door de warme stralen van de ondergaande zon.
Ik ontvang het voorjaar en de daarbij behorende vermoeidheid met open armen.