Zo wit als het vanochtend was, zo zonnig is het nu. Snel maak ik van de gelegenheid gebruik om de voedselzakjes voor de vogels te vernieuwen. Terwijl ik tamelijk onhandig probeer een knoop in het touwtje te leggen komt de eerste brutale koolmees aangevlogen. Hij neemt plaats bovenin de ‘sneeuwbal’ en kijkt nieuwsgierig toe. Ineens wordt mijn aandacht getrokken door gefluit dat mijn adem laat stokken, zo mooi. Ergens bovenin de berk moet de eigenaar van die prachtige fluit zich bevinden, maar waarom kan ik hem dan niet zien? Ik laat de zak met vogelvoer zakken en kijk omhoog. Het duurt even voor ik hem ontdek. Helemaal in de top. Zo groot als een merel maar een hele lichtbruine kleur. Geen wonder dat hij niet opvalt in die kale berk Hij lijkt een vraag en antwoord spelletje te spelen. Riedeltje riedeltje ander riedeltje. De toonhoogte verandert constant. Korte stukjes worden afgewisseld met lange. Het lijkt wel of hij de zon uitdaagt. Misschien kondigt hij ook gewoon de lente aan. In ieder geval is het een lust voor het oor. Juist als ik overweeg om mijn camera te gaan halen vliegt hij weg. Spijtig kijk ik hem na.
Geluk zit soms zomaar in een boomtop