Mijn lezers van het eerste uur weten ongetwijfeld dat er een groot leeftijdsverschil zit tussen de man en mij. Zestien jaar om precies te zijn. Dat is nooit een probleem geweest en dat zal het ook nooit worden. Nu hij langzaam richting 70 gaat is zijn geest nog net zo scherp als vroeger, maar beginnen de tekenen van lichamelijk verval wel duidelijk zichtbaar te worden. Na het eten houdt hij de tafelrand vast bij het opstaan. Zijn energieke tred maakt plaats voor een bedachtzamere en als hij te lang in zijn luie stoel gezeten heeft dan kost het hem soms moeite om er uit te komen.Kleine gebreken dienen zich aan. Slechter horen, funest voor iemand die toch al 100% doof is aan een kant. Pijn in zijn, met spataderen bedekte, rechterbeen. Moeite met het knippen van zijn nagels omdat hij zijn linkerhand niet meer onder controle heeft.
Vorige week na een bijzonder intiem moment viel het me voor het eerst op dat zijn brede stevige borstkas ineens verdwenen is. Dat brede sterke lijf waarachter ik mij altijd kon verschuilen, die armen die bescherming gaven als het nodig was. Ze lijken in het niets op te lossen.
Met een extra zoen, een stevige omarming heb ik in stilte afscheid genomen.
Marloes
Thuis in ´t bronsgroen eikenhout
Marloes 
*stil*
Oei, da’s nog eens een mooi logje.
Mooi en moeilijk, Marloes.
Mooi geschreven, Marloes. Het doet me een beetje aan mijn vader denken, vroeger torende hij trots boven me uit, nu is hij een oude grijze man geworden…
Een liefdevol gebaar in een prachtig logje!
Mooi geschreven. Ik word er wel een beetje stil van.
Van zo’n mooie ontboezeming wordt deze senior toch echt een beetje stil……
Ik had het vanmiddag gelezen. En het zit nu nog steeds in m’n kop. Marloes, heel goed geschreven.
Ik vind verval vaak wel mooi. Maar dat is bij dingen. Bij mensen is het een stuk minder 😕
wat mooi Loes, ik weet er niets op te zeggen en kan alleen melden dat ik er tranen van in mijn ogen heb.
Mooi geschreven inderdaad. Wat zal het voor jou anders zijn om je steun en toeverlaat langzaam te zien veranderen in iemand die jouw steun wellicht nodig zal gaan hebben. De liefde spreekt in ieder geval uit je stukje.. heel erg mooi.
*zwijgt*
Het wordt pas erg als ook de geest het begeeft, en hij gaat vragen – ‘na een bijzonder intiem moment’ – hoe je ook al weer heet…
zit ik na het lezen helemaal beetje ontroerd te verzinnen wat hier te schrijven, valt mijn blik op de tekst van de P. … Ik ga gewoon nog even stilletjes ontroerd zitten zijn.
@ Gee, dat is de manier van de P om sterk en stoer over te komen, maar wij weten wel beter.
Potverdorie… wat teder beschreven.. Hij is een bofkont.