Vanochtend betrapte ik mezelf er op. Ik zat te lummelen. Een beetje voor me uit starend na denken over hoe ik mijn dag verder zou gaan indelen. Dit soort gedrag blijkt de werkgevers miljoenen te kosten lees ik in de krant. Wij maken teveel praatjes en lummelen een gigantische hoeveelheid uren weg in de baas zijn tijd. Dan hebben ze het nog niet eens over notoire ‘te laat’ komers en over de rokers onder ons, die al met al toch ook de nodige extra tijd niet op de werkplek te vinden zijn. Vooral in bedrijven waar slecht wordt gecommuniceerd komt het lummelgedrag veelvuldig voor.

Ik heb er zo mijn eigen ideexc3xabn over. Als je alleen maar werkt om de pegels en niet omdat je werken leuk vind, dan mis je een bepaalde bevlogenheid. Ik zie het overal om me heen. Mensen die zich naar hun baas voortslepen, geen motivatie, geen inzet. Ik hoor het elke ochtend weer in de bus. ” Daar gaan we weer, gelukkig is het bijna weekend”
Tegenwoordig mag je daar niets van zeggen want dan wordt je als ‘zeur’ bestempeld, of erger nog, als uitslover. Misschien ben ik wel hopeloos ouderwets en zijn mijn ideexc3xabn over werk en verantwoordelijkheid niet meer van deze tijd. Ik weet wel dat ik later terugkijken kan op een geweldig leven waar ik alles uit heb kunnen halen wat ik nodig had en waar mijn werk me net zo veel voldoening schonk als mijn gezin. Anders zou ik een groot deel van mijn leven verlummeld hebben en laat ik daar nou niets voor voelen