trots

Nog zie ik haar op het schoolplein staan. Hoofd altijd licht naar beneden gebogen. Kijkend vanuit haar ooghoeken. Alleen. Anders dan de rest. Niet hip, niet cool, buitengesloten.
Gisteren kwam ik haar tegen, een kinderwagen voortduwend. ” Is die van jou?” vroeg ik ongelovig. Ze knikte. Moeder staat er naast en glimlacht verontschuldigend. ” ’t Was niet gepland of zo hoor, ze woont ook gewoon nog thuis” Een wolk van een baby. Net 3 maanden oud en nu al worden er excuses voor hem gemaakt.
Ik kijk haar na als ze met hooggehouden hoofd wegloopt.

0 gedachten over “trots

  1. Dat opgeheven hoofd mag ik wel.
    met moeder bedoel je oma?
    dat oma dat zegt is niet leuk voor haar dochter….. Dat dochter toch trots mag zijn op dat leventje en het nog verd&*^% ( verdullems)lastig zal krijgen is eerder waar.
    Maar ook dat moet je denken….. niet hardop zeggen.
    Hulde dat ze het kindje heeft gehouden. ( al vind ik ook dat een rot term)

Geef een reactie op mack Reactie annuleren