Het is nog donker als ik over het bruggetje het park inloop. In de verte kan ik nog net het nieuw geplaatste bankje onderscheiden. Onze hond treuzelt, draait rondjes en gaat eindelijk zitten. Verbolgen over het feit dat ze niet ‘los’ mag. Op het moment dat ik het bosje aan mijn linkerhand passeer gaat er een alarm af, dat meteen wordt overgenomen door een merel aan de overkant van het water en nog een ergens verderop. Ben ik de rustverstoorder of zit er een kat in de bosjes? De hond kijkt op en ziet dingen die ik nooit waarnemen kan.
Mijn zachte voetstappen nauwelijks hoorbaar, de hond schuifelt door gevallen blad, doorbreekt de stilte. Langzaam worden de contouren van het eilandje zichtbaar. Donkerte wordt verdreven door grijze lucht. Ik haal nog eens diep adem. Koele schone lucht stroomt door mijn neus. Kilte laat mijn wangen tintelen.
Een perfect begin van de dag