Het had maar een haartje gescheeld of hij was vertrokken onze zoon. Hij heeft zich altijd al achtergesteld gevoeld, minder bemind. Niet dat het zo is, maar hij voelt het wel zo. Vader en zoon zijn al vanaf het prilste begin continue met elkaar in gevecht. Beide stijfkoppig, beide niet in staat de balk in eigen oog te zien. Beide heel erg kwetsbaar
Mijn tranen brachten de rust die nodig was om hem van zijn besluit af te brengen. Sommige gevechten leveren helaas geen winnaar op.
Marloes
Thuis in ´t bronsgroen eikenhout
Marloes 
klote dingen zijn dat…….
@ Marloes:
Hou ze goed bij elkaar door je rol van moeder en mediator te blijven vervullen, dus praten, praten, praten, geduld, geduld, geduld en toon alle specifieke kwaliteiten die jij in het geding kunt brengen. Die “wedstrijd” win jij gegarandeerd.
Lastig. Eigenlijk moeten zij hun eigen relatie invullen. Maar als je erbij staat en ziet dat het niet lukt ga je toch weer “bufferen”. En dat is een hele moeilijke rol. Sterkte.
Dat is een vervelende rol.
Bij mij zijn het nog kleine strijdjes maar ik zie in de niet zo verre toekomst dit soort escalaties in huize F ook nog gebeuren.
Nu al strijden de dame en de heer met hun pa om het hardst.
Onmachtig voel je je soms als moeder..
Zeer herkenbaar voor mij. Regelmatig vliegen vader en zoon elkaar hier in huis in de haren. Iedere keer lukt het me nog om de boel te sussen. Maar voor hoe lang?
Ik weet het niet.
Inderdaar Zijookweer: Onmachtig dat is het juiste woord zo voel ik me dan ook.
Als mijn moeder zo’n mooi logje schreef, was ik ook thuis blijven wonen.