Af en toe heb ik een onweerstaanbaar verlangen naar mijn geboortestreek in het algemeen en mijn ouderlijk huis in het bijzonder. Vandaag hebben we de reis gemaakt. Het is nog steeds vreemd om die afstand af te leggen wetende dat je niets meer aantreft dan een (bijna) leeg huis. Het verdriet is bij lange na nog niet minder, rauwe pijn die je ziel doorsnijd. Echo’s van voetstappen, herinneringen, momenten die in je geheugen gegrift staan.
Mijn vaders platencollectie staat nog steeds onder in de kast waar eens ook zijn stereo stond. Ik besluit enkele werken mee te nemen. De oude Duitse ‘Lieder zur heiligen nacht’, Weihnachtskonzerte (the Italian Settecento), Scot Joplin’s Treemonisha. Muziek uit mijn jeugd.
Het kerkhof ligt er prachtig bij. Aan de vele verse bloemen en planten te zien is er weer een speciale dag in aantocht. Maria Tenhemelopneming morgen, 15 augustus. Je zou graag even willen vertellen hoe je haar mist, maar je weet dat je dan je emoties niet meer de baas zult zijn. Je trekt hier en daar een sprietje onkruid uit. De steen waarop haar naam staat nieuw en glanzend. Ada Hoekstra-Nievelstein. “Eigenlijk ligt ze verkeerd” zegt mijn zus” Ze is aan de linkerkant begraven en de naam staat rechts” Typisch iets voor mama, altijd dwars. Je lacht en aait nog even over de koude steen.