Het strand bij Marina Romea werd beheerd door paviljoen houders die hele stukken bezitten waar alleen tegen betaling gezond mocht worden. Ons hotel had met drie verschillende paviljoens een overeenkomst gesloten en wij besloten bij Costa Azura onze kleur bij te werken. Het strand was schoon, het water warm en de parasols zorgden voor de hoognodige schaduw. Geen soundblasters, alleen het geluid van de minimale golfslag verbrak de stilte.
Door de weeks werden de meeste bedden bezet door Italianen op leeftijd al dan niet in gezelschap van jonge (klein)kinderen. Af en toe zagen we vanaf ons hotel gele schoolbussen het paadje naar het strand oprijden en was het iets drukker dan anders. Ze hebben in Italixc3xab maar hele kleine scholen of het waren dagverblijven die de kinderen op een uitje verrasten. De groep bestand meestal uit kinderen van verschillende leeftijden. Het ging er wel heel gedisciplineerd aan toe. Binnen een bepaalde gebied mocht er gespeeld worden en later werden boeien waar ankers aan bevestig waren het water in gesleept. Binnen dat afgezette gebied mochten de kinderen het water in.
Waar ik tijdens onze vakantie nog het meeste plezier aan beleefde waren de strandparades. Italianen gaan niet naar het strand om de hele dag op een bed te liggen bakken. Bewegen is aan de orde. Lopend door het ondiepe water, om de buik een tasje waar alle persoonlijke eigendommen in werden gepropt. Met de onvermijdelijke mobieltjes aan het oor gedrukt liep men heen en weer van krib naar krib. Soms alleen, maar meestal met zijn tweexc3xabn of meer. Druk pratend en gebarend. Oma met wandelstok, ondersteund door dochter en of kleindochter, vriendinnen, groepjes mannen verwikkeld in felle discussies. Stelletjes hand in hand en soms achter elkaar. Een lust voor het oog.
Na verloop van tijd ben ik ook maar aan de wandel gegaan. Een met de Italianen.