De reden dat ik (nog) niet terug wil naar de orde van alledag is duidelijk. Die orde is namelijk vergeven van dood en verderf. Bomaanslagen, moorden en rechtszaken tegen moordenaars.
Ik wil me niet druk hoeven maken over de kronkels in de hersenen van Mohammed B. (mocht hij die al hebben) of over fanatici die uit naam van Allah zelfs gelijkgezinden opblazen. Als ik mijn gebruikelijke bus instap wil ik niet schuw om me heen kijken om te zien of het wel ‘veilig’ is en zelfs dan kan ik de plank totaal misslaan.
Ik kan aan de andere kant wel weer lachen om die toeristen die op het punt staan om naar Sharm Al Sheik af te reizen. “We hebben er hard voor gewerkt en er is geen negatief reisadvies” Met andere woorden, we krijgen onze poen niet terug als we niet gaan.
De humor is nog niet totaal verdwenen gelukkig.