Sinds ik meer ben gaan werken kom ik niet meer op de dinsdagochtend markt hier in de wijk. Het stelt niet zo heel veel voor, maar de Scheveningse vishandel is een kraam waar ik graag mag aanschuiven. De vis wordt er niet duur betaalt en is bijna zeevers te noemen. Terwijl ik sta te wachten op mijn kibbeling (volgens het, u wacht wij bakken, principe) schuift er een blondine aan die, als ik haar goed bekijk, wel in mijn leeftijdscategorie thuishoort maar dat alleszins redelijk weet te verbergen.
Ze haalt haar neus op voor de makreel die vooraan met kop en staart uitgestald ligt. ” Vies hoor zo met die kop” zegt ze in het algemeen maar tegen mij in het bijzonder.”Och” laat ik me ontvallen terwijl ik mijn schouders ophaal “Zonder kop was het ook geen gezicht”
Terwijl ik een grijns probeer te onderdrukken probeert zij de aandacht van de visboer te trekken. Nevermind al die mensen die netjes op hun beurt staan te wachten. Eindelijk mag ze haar bestelling opgeven. ” Een makreel met de kop er af en twee zoute haringen en dan niet van die grote” bijt ze de visboer toe.” Dat vind ik toch zo vies, grote haringen” Hij haalt de makreel uit het ijs, hakt de kop er af en legt twee haringen in een bakje. Terwijl hij zich omdraait om een zakje ui te vullen roept ze hem al toe dat ze niet van die grote haringen wil, ze wil kleintjes. Hij draait zich weer onze kant op en vraagt welke kleintjes want volgens hem zijn ze allemaal even groot.” Die daar,” wijst ze ” daar vooraan, die zijn goed. Niet die grote, gadsie” Duidelijk gexc3xafrriteerd kiepert de visboer twee andere haringen in het bakje en pakt haar bestelling in.” Heb je er uien bijgedaan?” vervolgt ze. ” Niets aan zonder uien” Hij knikt en overhandigt haar de plastic zak met handel.
” Dag” zegt ze weer in het algemeen als ze zich omdraait en wegloopt. Niemand geeft antwoord.