Ik zou heel stoer kunnen doen door te zeggen dat het goed ging zaterdag, dat het goed gaat met mij, maar dan houd ik mezelf nog het meest voor de gek. De heenrit was beladen. Het huis koud en stil. Heel veel voorwerpen zijn weer door mijn handen gegaan. Elk met zijn eigen geschiedenis, eigen herinneringen. De mooie kopjes, de opener in de vorm van een vis, de schaal waar de post in gedeponeerd werd, en nog meer foto’s. Zoveel foto’s.
We hebben vreselijk hard gewerkt. Opgeruimd, uitgezocht, schoongemaakt, gordijnen gewassen, tapijten verlegt, rommelmarkt spulletjes opzij gezet en echte rommel weggegooid. Mijn zussen hebben haar kleding in zakken gestopt en weggebracht. Mijn hart breekt als ik er aan terugdenk. Aangezien ik het niet meer kan opbrengen om in het huis te slapen ben ik met mijn broer heel laat ’s avonds terug gereden. Een kleine doos met wat aandenkens en een plastic zak met een gedeelte van haar zilveren bestek gingen mee. De man liet zich weer van zijn beste kant zien. Het grote zwijgen viel mij ten deel. Zondagochtend kwam het grote woord er eindelijk uit.”Als niemand die troep wil, waarom breng jij het dan allemaal mee naar huis?”
Ik ben te verdrietig om boos te zijn. Nee, het gaat helemaal niet goed met mij
Marloes
Thuis in ´t bronsgroen eikenhout
Marloes 
(((((Knuf)))))
ik herken het……….
Oma’s spulletjes, de waardevolle spullen verdwenen zo maar de zaakjes waar je zulke mooie herrineringen aan hebt bleven liggen.
Die gooi je toch niet weg? Zo heb ik een zak ooit gemaakt door oma net stofdoeken erin.
De sloffen van opa die altijd bij de bank stonden nadat hij was overleden. Het verzilverde lepeltjesdoosje met lepeltjes, uitgezonderd de hele zilveren…. och ik had zo veel.
Lieve Loes, het wordt met de jaren minder.
De slofen zijn weg,de foto is gebleven. De kaars is er nog en ook het lepelbakje is er nog.
De stofdoeken hangen ook nog maar derest gaat langzaam weg
Net als het verdriet dat wegebt.
Herrineringen zitten in je hoofd immers.
Laat man maar man zijn, en koester nog even wat je wilt koesteren.
Mooier dan Cisca kan ik het niet zeggen. Wat een verdrietige, moeilijke tijd voor je!
Ontroerend, en verdrietig……
Afscheid nemen duurt heel lang. Zo lang als je nodig hebt. Heel veel sterkte Marloes.
O meid wat zwaar voor je. Heel veel sterkte.
Dat het met de jaren minder wordt, is wellicht waar. Ik hoop dit over een tijd ook te kunnen zeggen wat mijn ouders betreft, alleen voor nu heb je daar zo weinig aan. Of laat ik het zo zeggen; dat gaat er gewoon niet in. Nu voelt het verdriet zo heftig. Dit is geen aanval op jou, Cisca, maar ik vind het persoonlijk altijd zo’n dooddoener.
Maar het gaat hier niet om mij. Heel veel sterkte, Marloes. Dit zijn heftige dingen. Niet zo gek dat het dan niet goed met je gaat.
Damn zeg. Laat de man de man maar even zijn. En ben jij vooral jezelf. Veel sterkte lieverd.
En dat verdriet … kan nog een hele tijd duren… en je zult nog vaak van deze momenten meemaken… !!
Sterkte Marloes…. 😕
Als jij er behoefte aan hebt: gewoon lekker bij je houden die spulletjes. Soms is het zo ontzettend lekker om te zwelgen in herinneringen en verdriet. Het is soms gewoon dxc3xa9 manier om er erg mee bezig te zijn en ze zo heel dicht bij je te hebben. Laat de wereld er maar van denken wat ze willen. Doe jij maar gewoon waar je behoefte aan hebt.
Met een brok in m’n keel lees ik je logjes over dit afscheid… Al die herinneringen, kan me goed voorstellen dat je daar geen afstand van kunt & wilt doen. Laat die man maar even mopperen, dit gaat om jou. *knuffel*
Ach…. dit is niet leuk. Helemaal niet leuk.
En wat Cisca al zei, daar heb ik helemaal niets aan toe te voegen.
@ Elvi, ik voel mij gelukkig niet zo snel aangevallen hoor.
En soms zijn dooddoeners,clichxc3xa9s etc toch ook waar?
En wat je zegt klopt, daar heb je nu geen moer aan. Nu is het verdriet er. En dat mag toch ook?