Dan komt het moment dat je het ouderlijk huis op het internet te koop ziet staan. Vanaf ’63 was dit mijn thuis. Hier heb ik het grootste gedeelte van mijn jeugd doorgebracht. Op deze plek hebben wij heel veel gelachen, gehuild, ruzie gemaakt en feesten gevierd (als de muren konden praten). Mijn vader en moeder zijn er beide overleden.
Diep in mijn hart zou ik het graag zelf willen kopen, maar ik weet ook dat het geen optie is. Als ik de foto’s van de huiskamer bekijk, is het eigenlijk al ‘ons’ huis niet meer. De meeste schilderijen zijn verdwenen net als de kunstvoorwerpen. Het is leeg. Het huis waar wij zo veel waarde aan hechten staat voor een habbekrats te koop.
Het huilen staat mij nader dan het lachen
Marloes 
Dit is echt heel vervelend. Er wordt een stuk van je afgesneden. Onwezenlijk wordt het pas over een paar jaar, wanneer je langs dat huis komt en je kunt er niet meer naar binnen. Dat vind ik nog altijd het lastigste wanneer ik langs mijn ouderlijk huis kom.
Wat gaat dat snel Marloes! Je moeder overleed nog maar zxc3xb3 kort geleden…..
En dan nu het huis al te koop…. rottig hoor.
In Zeeland doet zo’n huis drie ton!
Ik vind de prijs ook aan de lage kant, maar goed, heb er niet zoveel kijk op.
Heftig, hoor. Heb je nog wel familie in Kerkrade?
Alleen mijn jongste broer en een paar neven en nichten wonen er nog Von.
Ja, dat doet pijn. Je doet zo definitief een deur dicht. Ik heb bij elke verhuizing (en dat zijn er niet zoveel geweest) nog moeten huilen.
Ik weet niet meer of het nu Van Kooten of De Bie was, ws. Van Kooten, die zo’n mooi stuk heeft geschreven over het verkopen van het ouderlijk huis. Ach, hier heb je ook niets aan. Sterkte…
Ik had zoiets met het vroegere huis van mijn grootouders. Zij verhuisden noodgedwongen vanwege mijn opa’s afnemende gezondheid naar een aanleunwoning elders in de stad. Naar verluid was het huis nadien helemaal van binnen uitgebroken. Ter bescherming van de mooie herinneringen ben ik nooit meer terug naar die straat en het betreffende huis geweest.
In mijn oude tienerkamer slaapt nu een baby.
Voor onze ramen ( met nog echt glas in lood) hangen vreselijke gordijnen.
In mijn oude straat wonen mensen met kinderen die niet buiten spelen, studenten en bejaarden.
Mijn oude straat is saai en donker net als het huis.
En toch schrok ik van de week wakker toen ik droomde over mijn oude huis.
Ik hoorde mijn buurjongen roepen en kloppen op mijn raam dat hij een ufo zag en er een muis buiten liep.
De ufo was al gevlogen en de muis was een rat.
De tranen lipen over mijn wangen dat ik niet meer mijn oude huis in kon.
Terwijl ik het voor geen prijs had willen kopen.
Raar he?
……….. ik weet geen woorden….. ik voel gelukkig nog niet wat jij voelt..
Dit vond ik vreselijk en nog steeds. Ik ben xc3xa9xc3xa9n keer na de dood van mijn ouders langs huis geweest en zag daar de trots van mijn moeder, de tuin, er als een grote puinhoop bij liggen. Het rotstuintje wat mijn vader had gemaakt, was niets dan een verloren hoop. Voor de slaapkamer waar mijn beide ouders waren gestorven hingen opeens andere gordijnen.
Ik vond het afgrijselijk, mijn hart brak toen ik dit alles zag. Hoewel ik nog vaak naar huis verlang, wil ik nooit meer naar dit huis. Het is niet meer het huis van mijn ouders en het huis waarin ik ben opgegroeid.
Net als jij heb ik er aan gedacht om er zelf in te gaan wonen, maar ten eerste kon ik het niet betalen en ten tweede zou het te confronterend zijn. Mijn ouders zorgden ervoor dat dit mijn thuis was, niet het huis an sich.
Heel veel sterkte met het verkopen. Ik ben er destijds niet bij geweest, zo ook niet met het leegruimen. Ik kon het niet.
Ik weet het niet…………..
Wordt de “waarde” van een huis niet bepaald door diegene die daarin invulling gaven aan alles wat ons gemaakt heeft tot datgene wat we nu zijn…………
Als die personen xc3 llemaal wegvallen, is een huis dan niet meer dan een zielloos omhulsel ?
de moeder van een goede vriend is eind vorig jaar overleden, zeer plotseling. haar 2 zoons kwamen er ineens alleen voor te staan.
mijn goede vriend woonde samen met zijn moeder in haar huis, en heeft het dus voorlopig even over moeten nemen.
dat huis is altijd als een thuis geweest voor mij, heb er gelachen, gejankt, (niet gevloekt, want dat mocht niet 😉 )en heel veel mooie herinneringen. het voelde als een warm nest.
na het overlijden van Co was het verschrikkelijk moeilijk om daar nog te moeten zijn om M. te bezoeken. De hele sfeer, warmte, was met haar overlijden uit het huis verdwenen. M. zei zelf ook: ik kom niet meer thuis. Het was voor hem inderdaad ook een omhulsel geworden.
Hij besloot vrij snel te gaan verhuizen, op het moment is hij alle spulletjes aan het inpakken, donderdag ga ik hem helpen. Dat zal een moeilijk karwei worden, alles daar herinnert me aan Co, dus elk dingetje wat ik oppak..
Hallo Marloes,
Heel naar allemaal. Ik ben ook op de Holz geboren. Het is een speciale buurt ook toch. Ik ben in hotel bosten geboren,
misschien ken je mijn familie wel.
Mijn broer Jo Spiertz? of Monica Spiertz? Ik ben de jongste Anja Spiertz, aangenaam. Misschien kennen we elkaar wel. Ik en ook mijn broer en zus kwamen vroeger in de Cosy Corner. Misschien ook voor jou een jeugdherinnering.
Maar de reden waarom ik dit schrijf is dit, heb je wel eens aan verhuren gedacht? Dan blijft het toch in de familie en ik wil het het graag huren van je.
Als echt Kirchroatsjer Meedjse, geboren en getogen op de Holz, woon nu in Maastricht, maar ik wil heel heel erg graag terug naar de Heemet. Misschien een optie voor je? Jij hoeft er geen afstand van te doen en ik ben er ontzettend blij mee.
Met belangstelling wacht ik op een reactie.
De familie Hoekstra ken je vast ook nog, mevrouw Ada was een hele goede vriendin van mijn moeder.
Als de verkoop niet goed voelt, ik huur het wel van je.
Groeten Anja Spiertz
anjaspiertz@kpnplanet.nl