Mijn intuxc3xaftie laat me zelden of nooit in de steek. Vaak al bij een eerste ontmoeting weet ik wat voor een persoon er voor me staat. Problemen van anderen draai ik mijn hand niet voor om. Als vriendin M. haar hart bij mij uitstort dan vind ik in no-time de zere plek en meestal kan ik haar dan ook feilloos vertellen wanneer en vooral waar ze haar wederhelft een enorme schop moet verkopen om doel te treffen (niet dat ze het ooit doet, maar toch)
Komt het op eigen inzicht aan dan wordt het een heel ander verhaal. Ik ben mijn eigen grootste vijand in het uitvoeren van het advies waar ik anderen zo vrij en blij van voorzie. Weet ik dat ik verkeerd bezig ben, zal ik mezelf toch geen halt toe roepen, maar met dezelfde sneltreinvaart de berg afdonderen die ik eerder ook al afgerold was en waar de zere plekke nog steeds zichtbaar van zijn. Sommige personen zijn in staat om me keer op keer onderuit te schoffelen en nog val ik iedere keer weer in die enorme kuil die ze voor me gegraven hebben. Luisteren naar de inwendige stem als het mezelf aangaat is zoiets als een blinde de snelweg opsturen.
Iedere keer weer neem ik me voor om het de volgende keer anders te doen en te luisteren naar het stemmetje dat het vaak bij het juiste eind heeft en iedere keer weer sla ik alle voorzichtigheid in de wind en krijg ik weer dezelfde rake klappen die ook dan weer net zo veel pijn doen, want in het pantseren van mijn ziel ben ik ook geen held.
Marloes 
Moeilijk hierop te reageren. Ik adviseer ook altijd heel erg graag, maar als ik naar de klote ga doe ik dat het liefst zelf. Wel met een hele hoop adviezen in mijn achterzak natuurlijk. 😉
Laten we elkaar gaan adviseren HB,…moet goed gaan.. 😉
En dan er alsnog niets mee doen. Hmmm…. Zou kunnen werken 🙂
Heel herkenbaar, Marloes. Ik weet het ook vaak goed hoe anderen het moeten doen. Maar zelf toepassen is altijd lastig. De objectiviteit van een ander helpt echt goed om zaken te relativeren of anders in te zien. Vandaar dat je vrienden nodig hebt. Het doet me ook even denken aan die Amerikaanse opvoedingsdeskundige die veel boeken heeft geschreven hoe je goed met kinderen om moest gaan. Intussen rosde hij zijn eigen kinderen af.
En ik zeg je, bepantser jezelf niet (of niet te veel). Ik heb dat vroeger meegemaakt en je wordt niet alleen hard tegen pijnlijkheiden, maar je houdt ook nauwelijks emoties over.
Ah, dhr. Spock. Altijd trauma’s over gehad, hoe kon een man met grote schuine oren ook iets over kinderen te melden hebben.
die oren daar moest ie het van hebben HB, anders had er helemaal niemand naar hem geluisterd..
Heel herkenbaar. Anderen loop ik altijd -ongevraagd dus zeer irritant- te adviseren en lijkt het of ik overzicht heb over hun situatie. Maar bij mezelf ben ik een blinde! Plank voor mijn kop. Geloof ik. Want ik zie zelfs die plank nog niet eens.
Maar goed. We modderen maar voort …
Hierbij een advies dat ik zelf ook opgevolgd heb: http://www.avatar.nl !!!
heel herkenbaar. Raar toch dat je die goede adviezen niet aan jezelf kan geven. Hoop dat je niet te hard geraakt bent dit maal……… zo wel…. dikke knufff, twee armen om je heen en een schouder om op uit te huilen en wellicht…….. een goed adviesje?