Al sinds ik me kan herinneren bijt ik op mijn nagels. Mijn broers deden dat en mijn jongste zoon doet het ook…familiekwaal denk ik dus. Het kan natuurlijk ook zijn dat wij van nature zulke opgefokte zenuwpezen zijn dat nagelbijten de enigste manier is om ons nog een beetje onder bedwang te houden, een soort natuurlijke prozac zeg maar… Op stressvolle momenten en gedurende drukke perioden neemt het geknaag toe. Zit ik in een wat rustiger vaarwater, dan kan er zowaar hier of daar een wit randje verschijnen, wat mij dan weer met trots vervuld. Sinds ik niet meer rook en daaruitvolgend haast niet meer drink (het een hield het ander in stand bij mij) vond ik het ook hoogtijd om deze toch niet erg fraaie gewoonte ook maar eens af te gaan leren..maar om nou niet meteen in een crisis te belanden ben ik rustig gaan afbouwen. Sinds een poosje ben ik nu de trotse bezitter van een wel heel erg mooi gevormde nagel aan de ringvinger van mijn rechterhand. Perfecter zou hij niet kunnen zijn en ik doe er dan ook alles aan om hem zo te houden. Het liefst deed ik er ’s nachts een hoesje om, zodat er geen nare dingen met hem kunnen gebeuren gedurende de tijd dat ik in diepe slaap gedompeld ben, maar zo’n ding is dus niet te koop. Heel af en toe verwen ik hem met een vijltje en om mezelf te bewijzen dat hij echt is steek ik hem regelmatig in mijn eigen vel…..aaaahhhh genot Morgen ga ik voor hem een potje kopen waardoor hij nog meer uitstraling krijgt, de vraag is alleen, wat voor een kleurtje zou hij mooi vinden?