Een groot gedeelte van de nacht heb ik haar horen hoesten. Vanochtend om zes uur ben ik van ellende maar opgestaan om haar een glas water te brengen. Vanmiddag lag ze als een zielig hoopje op de bank. Vuurrode konen onder waterige oogjes. Een stapel gebruikte zakdoeken naast haar op de grond. Negentien en o zo zelfstandig, maar nu ineens weer heel erg klein. Ik zal haar straks een versje voorlezen uit mijn Kerkraadse rijmpjesboek.

MarietsebielWoa jeeste henNoa BadebergWat deeste doaMie kink is krankWat hat et danDer boam verbrankt

Na 27 jaar ken ik hem zo goed dat ik nergens meer van opkijk. Zijn argumenten, ik heb ze allemaal al eens eerder gehoord. We hoeven nog geen gebruik te maken van het studiegeld van de kinderen. De belastingdienst komt vast met een hoge navordering. De auto van de zaak moet ingeleverd en we hebben toch echt een auto nodig, etc etc etc. Gisteravond is er nog een variant bijgekomen. Bij de accountant is gebleken dat de auto van de zaak al twee jaar niet is opgegeven. Dat gaat geld kosten.
Mijn argument? Ik wil niet dat je gaat. Simpel toch?

In al die jaren heb ik me nooit afgevraagd waar hij zijn kleine kleine mankement vandaan had. Wij zijn zo gelijk dat het soms beangstigend is om hem bezig te zien. Zijn gevecht met zichzelf en met zijn omgeving. De vaagheid waarmee hij soms vragen beantwoorden kan. Zijn explosieve gedrag als de dingen niet gaan zoals hij wil dat ze gaan. Ik (her)ken ze allemaal.

De verschillen tussen hem en mij zijn dat hij ondanks zijn problemen zijn middelbare school diploma wist te halen en ook zijn vervolgstudie loopt voorspoedig. Ik heb niets gehaald, niets volbracht maar kan in het dagelijkse leven wel beter omgaan met de beperkingen die er nu eenmaal zijn. Een klein gedeelte is al ontstaan tijdens mijn lagere schooltijd. Van je plek afgaan als je behoorde te blijven zitten, spreken als je behoorde te zwijgen, dat zat er niet in op de nonnenschool. Tenzij je met rode oren (van het knijpen) of striemen op je handen (van het slaan met de lat) naar huis toe wilde gaan. Discipline was in mijn geval dus een zegen. Ook in mijn 12 ambachten dertien ongelukken carrixc3xa8re heb ik geleerd waar mijn grenzen liggen. Structuur is van levensbelang. Ik heb behoefte aan een vast patroon, een ritme waar balans in zit.

Gisteren las ik een artikel over volwassenen met ADHD in de krant. Je wordt niet vrolijk van de symptomen die een volwassen ADHD’ er heeft:
xc2xb7 snel afgeleid zijn
xc2xb7 moeite met details hebben
xc2xb7 veel slordigheidsfouten maken
xc2xb7 niet luisteren
xc2xb7 dingen niet afmaken
xc2xb7 alles tegelijk doen
xc2xb7 vergeetachtig zijn
xc2xb7 dingen kwijt zijn.
Typerend is dat men zich wel korte tijd kan concentreren op zaken die men interessant vindt (tv, computer).

Via deze site kun je een test doen om te bepalen of je in de doelgroep valt. Nieuwsgierig als ik ben heb ik hem gedaan.
Als er bij mij al ooit twijfel bestaan heeft dan is hij vanaf vandaag voorgoed verdwenen.

Als de dag van gisteren, zo goed kan ik me jouw geboorte herinneren. Woensdag 27 februari, de verjaardag van je oma. Je vader was net op tijd aanwezig. Ik had hem nog nooit eerder zo emotioneel gezien. Mijn ogen kon ik niet van je afhouden. Onze eerstgeborene. Een prachtbaby was je. Rustig, lief, goedlachs. Je eerste tand, je eerste stapjes. Alles vastgelegd voor ‘later’. Toen je eenmaal leerde spreken stond je mond geen seconde meer stil. Leergierig, ondernemend, open.

Keek je vroeger tegen ons op, nu zijn de rollen omgedraaid. Je bent ons in lengte ver voorbij. Zoals het er nu uitziet zul je ons ook op academisch niveau ver achter je laten. Er is geen moment geweest dat we niet trots op je waren.
Vandaag wordt je 21. Voor ons, je ouders, een extra speciale dag. De eerste echte stappen naar volwassenheid
Gefeliciteerd zoon!

Mijn lezers van het eerste uur weten ongetwijfeld dat er een groot leeftijdsverschil zit tussen de man en mij. Zestien jaar om precies te zijn. Dat is nooit een probleem geweest en dat zal het ook nooit worden. Nu hij langzaam richting 70 gaat is zijn geest nog net zo scherp als vroeger, maar beginnen de tekenen van lichamelijk verval wel duidelijk zichtbaar te worden. Na het eten houdt hij de tafelrand vast bij het opstaan. Zijn energieke tred maakt plaats voor een bedachtzamere en als hij te lang in zijn luie stoel gezeten heeft dan kost het hem soms moeite om er uit te komen.Kleine gebreken dienen zich aan. Slechter horen, funest voor iemand die toch al 100% doof is aan een kant. Pijn in zijn, met spataderen bedekte, rechterbeen. Moeite met het knippen van zijn nagels omdat hij zijn linkerhand niet meer onder controle heeft.
Vorige week na een bijzonder intiem moment viel het me voor het eerst op dat zijn brede stevige borstkas ineens verdwenen is. Dat brede sterke lijf waarachter ik mij altijd kon verschuilen, die armen die bescherming gaven als het nodig was. Ze lijken in het niets op te lossen.
Met een extra zoen, een stevige omarming heb ik in stilte afscheid genomen.

Vanochtend werd ik overvallen door heimwee . Ook al heb ik in jaren geen carnaval meer gevierd, een klein in mijn ogen zelfs negatief stukje over Limburgs meest geliefde feest, bracht het teweeg. Zelfs nu ik er, uren later, iets over kwijt wil moet ik vechten tegen mijn tranen.
Probeer ik het feestgewoel te ontwijken lijkt vandaag iedereen er wel een mening over te hebben en dus ook een log aan te wijden. Hij en zijn vriend laten het voor wat het is. Een onbegrijpelijk fenomeen, dat je beter uit de weg kunt gaan. Ik heb in mijn archief gezocht en gevonden . Het maakt er mijn heimwee niet minder op. Vooral ook omdat ik weet dat de thuishaven, de plek waar we zeker op dit soort dagen altijd zo welkom waren, er niet meer is.

U weet zich vast nog wel het logje over de bomen in mijn straat te herinneren, zo nee leest u dit stukje dan eerst even. Onze straat is redelijk groot en nogal bochtig. Hier en daar vind je aan de linkerkant ook paadjes die het park invoeren. Vanaf de hoek tot aan het eerste paadje, heeft mijn buurman alle bomen kunnen redden. Allemaal….op eentje na. De bewoners aan de andere kant van de heg waren het ding liever kwijt dan rijk.
Vandaag kwamen de mannen met de helmen en de gevaarlijk uitziende machines. U kunt aan foto wel zien dat ik moest hollen om nog iets op de plaat te kunnen vastleggen. Voor ik buiten stond lag de boom al op de weg. Vakkundig werd de stam ontleed. Grote stukken gingen in de laad bak van de gereedstaande auto. De rest werd subiet door de versnipperaar aan mootjes gehakt Een bak met zaagsel is al wat er overgebleven is.
Dag boom.

Twee oproepen gemist, zag ik op het scherm van mijn mobieltje nadat het feest grotendeels ten einde was. Op mijn vraag waarom zij gebeld had begon ze meteen een heel relaas over onverantwoordelijk gedrag van ouders die hun telefoon niet opnamen, die zelf niet een keer de moeite genomen hadden om het thuisfront te bellen. Pardon?
Wij zaten in een heksenketel in Rotterdam. Het was al moeilijk genoeg je eigen woorden te verstaan. Mobiele telefoons in tasjes die ergens op je heup bungelen vielen dus al helemaal buiten de boot.

Aangezien mijn echtgenoot nooit verder vraagt dan zijn neus lang is, wist ik niet beter of we zouden met zo’n kleine 40 man ‘ergens’ gaan eten in de Maasstad. Een surprise party voor een collega met pensioensgerechtigde leeftijd. Het eten stelde niet zo heel erg veel voor, maar het feest was geweldig. Een vuurspuwer, slangen, een vogelspin, een ontvoerde bruid, vreemde figuren die aan tafel aanschoven, muziek, dans en drank maakten het geheel tot een onvergetelijke avond. Veel en veel later dan wij gewend zijn op een doordeweekse avond kropen wij onder de wol.
Wat mij betreft gaat dochterlief er maar aan wennen.

Het zit me niet mee vandaag. Het schrijfproject komt maar niet van de grond. Pijltje richting kruisje. Opslaan? Echt niet! Een log over de goeie oude tijd klinkt bij nader inzien veel te belegen. Pijltje kruisje. Opslaan? Nee dank u. Een rondje logvrienden, levert niet veel nieuw leesvoer op. Pijltje, kruisje. De filter die ik in PSP installeerde weigert om te werken en dus gaat het pijltje ook daar richting kruisje. Niet even ongestoord klooien met filters en brushes, plaatjes en tubes. Het tingeltje van de mail is ijzingwekkend stil. Ik hoef outlook dus niet eens te openen.
De man is al de hele avond strontvervelend. Helaas, geen kruisje in de rechterbovenhoek
Ik zeg het, het zit me vandaag niet mee

Zoals beloofd zal ik op deze gedenkwaardige dag een antwoord geven op jullie vragen

Aad: Absoluut, zoals ieder mens heb ik zo af en toe mijn twijfels. Wordt het niet te saai? Is er nog ruimte om te groeien? Als de inspiratie ontbreekt is het niet altijd even makkelijk om toch door te gaan.
Ster dicht bij Huissen zou ik het niet willen noemen, maar ik woon wel in Arnhem zuid
Mandy Het lijkt alsof ik het beste functioneer (en schrijf) als ik onder emotionele hoogspanning sta. Zo kan het wel eens voorkomen dat ik er even geen zin meer in heb (zie Aad)
Ook heb ik in het verleden wel eens vervelende dingen meegemaakt die me de lust aan het loggen ontnamen. Gelukkig heb ik me daardoor niet laten weerhouden
Alice, wat is succesvol? Ben je tevreden met een kleine kring vaste lezers, of ga je voor een grote groep? Mijn log is over de hele linie nogal persoonlijk. Ik laat heel veel van mezelf zien, maar dat kan lang niet iedereen. Vooral proberen heel veel variatie in je logs te brengen is denk ik een goed begin. Jij hebt dat zeer zeker al aardig onder de knie.
Mack Ik heb die vraag ooit eerder in een log beantwoord, maar omdat jij hem stelt zal ik het nog eens kort proberen uit te leggen. Loggen vind ik persoonlijk een mannelijk woord,sterk en stoer, dat dus ook bij mannen thuishoort. Schrijven, daarentegen is voor mijn gevoel vrouwelijker..ergo..
Zilver Ik ben, denk ik, al gauw een uur per dag bezig met mijn eigen log. Plaatjes zoeken en of maken, tekst schrijven, schrappen en nog eens herschrijven. Soms rollen er meerdere op een dag over mijn scherm (zeldzaamheid) en soms moet ik heel diep gaan om er eentje op papier te krijgen (regelmatig). Het afgelopen weekend bijvoorbeeld heeft mij materiaal voor zeker drie logjes opgeleverd, maar daar blijft er misschien maar een van overeind.
Ik probeer elke dag bij alle loggers die op mijn lijst staan even langs te gaan. Is het onderwerp erg actueel en gaat de discussie diep, kom ik daar soms ook nog wel op terug. Meestal houd ik het bij een bijdrage. Reken daar ook zeker nog een tot anderhalf uur voor en tel uit je winst.
Overigens, dit stukje heb ik gisteravond al geschreven. Ik zou het anders niet, voor ik naar mijn werk, ga kunnen plaatsen.