Elke keer weer sta ik versteld van de rust die heerst in mijn omgeving. Een enkele auto, een grasmaaier ver weg, een roepend kind. De stilte wordt verder alleen door het zingen van de vogels doorbroken. Mannetjes merels steken elkaar de loef af om in de gunst van een enkel vrouwtje te komen. Op elke roep volgt en reactie, nog luider, nog hoger, nog meer vibratie. De sneeuwbal en de sering verspreiden een bedwelmende geur. Op dagen als deze heb ik werkelijk medelijden met de armen van geest die deze schoonheid, deze natuurlijke luxe, niet eens opmerken.
Ik ben een gezegend mens.

Vanavond gaan de man en ik op kraamvisite. Speciaal voor baby Merel heb ik bij haar een minikunstwerkje besteld. Zeg nou zelf, je kunt niet vroeg genoeg met verzamelen beginnen…….toch?

Vandaag viel de enveloppe met de uitslag van de grote pletpartij op de mat. Ook al ga ik er altijd vanuit dat ik niets mankeer, toch had ik op dat moment heel even twijfels. “Stel dat het niet goed is” flitste er door mijn hoofd. Terwijl de man op afstand toekeek vlogen mijn ogen over de regels.Bij beoordeling van de foto’s zijn geen afwijkingen gevonden. Een zucht van verlichting. Wat een kleine wit A4tje met je toekomst doen kan.

Tweespraak tussen moeder en dochter vlak voor haar vertrek naar Utrecht. Vader valt in.
D: Wat voor weer wordt het vandaag?
M: Zoals gisteren, misschien iets meer bewolking. Eventueel een bui hier of daar.
V: Meer daar dan hier, dus maak je geen zorgen
M: Behalve als je daar bent natuurlijk, dan wordt het en ander verhaal.
D: Ik ben toch daar.
M: Nou, dan is het hier ook niet echt gezellig.
D: Houdt eens op, jullie klinken net als ik
M: Dat is op zich niet zo vreemd, je bent tenslotte van ons.

Jarenlang reden wij van A naar B met als enigste hulpmiddel instructies van de persoon die we bezochten of, als het buitenlandse vakanties betrof, een landkaart. Toen de man een auto van de zaak onder zijn brede zitvlak kreeg, verscheen het Becker systeem in ons leven. Becker, de Mercedes onder de navigatiesystemen. Iedereen, of je wilde of niet, moest het aanhoren. Liefst gevolgd door een demonstratie ter plekke. Akkoord, het was reuze makkelijk toen we ergens in een godverlaten plaats iets moesten afleveren en/of ophalen. Natuurlijk was het ideaal dat we in Italixc3xab nergens de weg hoefden te vragen, maar toch.
Vanaf het moment dat we onze nieuwe auto kochten heb ik het al meerdere malen moeten aanhoren. Dat het wel lastig wordt zo, zonder navigatie. Aangezien we nog bij mijn nicht op kraamvisite moeten heb ik vandaag maar een afspraak voor woensdagavond gemaakt. Kan de man nog een keer blind varen op zijn robot met vrouwenstem voor ik hem een kompas cadeau ga doen

De dag begon goed. De koekoek, die vlakbij luidkeels haar geluid de stille wereld instuurde, liet me even stil staan. Zou ze haar ei al gelegd hebben en was het een roep van triomf? Ik kon haar helaas niet ontdekken. Het struikgewas ontnam me het zicht grotendeels.
Onze tocht naar het zuiden was ook een succes. De auto is gekocht en kan volgende week vrijdag worden opgehaald. Aangezien we toch halverwege waren zijn we nog een keer naar mijn ouderlijk huis gereden. Het “verkocht” strookje is op het bord aangebracht. Zo is het echt definitief. Ik heb met een kleine schep twee stukken uit het bed van de Lelietjes-van- dalen gehaald. Op verzoek van mijn zus heb ik een stuk van de Lelietjes op het graf van mijn ouders geplant. Mijn moeder was er dol op.
Morgen is het elf jaar gelden dat mijn vader totaal onverwacht overleed. Onlangs sprak ik met diezelfde zus over het feit dat ik vrijelijk over de meeste leden van ons gezin kan keuvelen, dat de dood van onze moeder tot in de kleinste details beschreven werd, maar onze vader is tot nu toe slechts in de marges voorgekomen. Vandaag bij het graf besefte ik dat ik zijn dood nog steeds niet verwerkt heb. Misschien toch de hoogste tijd om hem met jullie te delen. Gedeelde smart is halve smart, toch?
In mijn tuin staan nu ook Lelietjes-van-dalen en een stuk van het Lievevrouwenbedstro dat ik meteen ook maar uitgegraven heb. Hij heeft ze ooit voor mijn moeder in onze tuin geplant. Hier staan ze voor hem.

Enkele maanden geleden nam ik het besluit om mijn haar niet langer kunstmatig gekleurd te houden. Grijs neemt zienderogen terrein terug. Gemakzucht. Gisteren, op jacht naar de nieuwe auto, had ik voor het eerst in jaren een paardenstaart, niet omdat mijn haar nu zo lang is maar omdat het eigenlijk nodig gewassen moest worden. Gemakzucht
De laatste keer dat ik nieuwe kleding kocht was in oktober. De aanleiding, mijn verjaardagsfeest. Daar wil ik dan nog wel netjes voor de dag komen. Gewoonlijk schiet ik ’s ochtends in een spijkerbroek en een t shirt dat zijn beste tijd gehad heeft. Gemakzucht.
Ik zou willen dat ik mijn ingehouden woede, mijn boosheid ook zo gemakkelijk aan de kant kon vegen.
Ik ga echt steeds meer op mijn moeder lijken

Aangezien ik onlangs mijn 50ste verjaardag gevierd heb, viel mij de twijfelachtige eer te beurt om mijn borsten te laten doorlichten. Zo hier en daar vangt een mens nogal eens iets op en dus was het mij al langer duidelijk dat dit proces geenszins als prettig ervaren kan worden. Bijzonder onprettig zelfs. Ondanks het zonnige weer is de buitentemperatuur verre van aangenaam maar omdat de folder zei dat het te prefereren was kleding te dragen die makkelijk uit en aan kon besluit ik om in een simpel t shirt en een kort jasje de reis naar de andere kant van de stad te maken.
Eenmaal aangekomen dirigeert de vriendelijke baliemedewerkster je naar een hok waar je al je bovenkleding dient uit te trekken en te wachten op de dingen die komen gaan. Mijn borsten laten duidelijk zien dat ik het koud heb. Mijn poging om ze met mijn handen te bedekken werkt averechts, want ook mijn vingers zijn verre van warm. Welke malloot heeft overigens bedacht om in zo’n hok een spiegel op te hangen? Alsof wij vrouwen op zo’n moment ook echt de behoefte hebben om onszelf eens uitgebreid te bestuderen.
De deur schuift open en daar sta je, oog in oog met het apparaat dat je zo in de mangel gaat nemen. Omdat het mijn eerste keer is krijg ik nog een kleine uitleg en mag borst nummer een positie innemen. De dame duwt net zo lang tot hij perfect gesitueerd is en komt de bovenste plaat naar beneden terwijl zij ook nog een trekkende beweging maakt. Op het moment dat je er als een geplette pannenkoek bijstaat komt het apparaat in actie en gaat de klep weer omhoog. Borst nummer twee hetzelfde liedje. Ga nou niet denken dat het dat was. Er zijn ook nog zij opnames nodig en daarvoor moet je een andere houding aannemen. Half over het vermaledijde ding heen hangend, andere borst met je vrije hand weghouden en weer een hoop getrek en geduw. Ook in tweevoud, maar dan ben je ook echt klaar. Je mag nog even terug in je hok waar je in je blootje moet wachten tot je het groene licht krijgt en je eindelijk je lijf weer mag bedekken.
Natuurlijk is het geweldig dat wij hier in dit land aan preventieve zorg doen. Ik ben me er van bewust dat het levens spaart. Toch kon ik het niet laten om te denken dat ook hier de mannen er weer makkelijk vanaf komen. Misschien moet er toch ook eens zo’n zelfde soort onderzoek naar teelbalkanker gedaan worden. Liefst zelfs elk jaar

Op het breedste stuk, waar twee sloten in elkaar overvloeien, ligt een klein eiland. Enkele jaren geleden werd het voor het eerst door een koppel nijlganzen in beslag genomen. Nu keren ze elk jaar terug om er hun kroost uit te broeden en groot te brengen. Vanochtend werd mijn aandacht getrokken door een hels kabaal. Vader moeder en 7 kuikens hadden een plekje op het gras gezocht om hun veren glad te strijken. Op hoge poten, vleugels gespreid liet vader weten dat er gevaar dreigde. Er was geen hond te bekennen maar vanuit een nabij gelegen boomtop deed een kraai verwoede pogingen om een van de kleintjes in hun nekvel te grijpen. Hij kwam niet eens in de buurt. Vader verdedigde zijn kroost met alle beschikbaren middelen en de kraai blies de aftocht. Even later keerde de rust terug. Vanuit de verte maakte de kraai nog eenmaal zijn ongenoegen kenbaar door bijzonder hard te krassen.
Eten of gegeten worden, daar draait het allemaal om

Een gesprek met al mijn zussen (3 in totaal) op MSN gisteravond laat mij niet los. De uitnodiging voor een feest was het hoofd onderwerp en de reacties ietwat heftig. Alhoewel ik begrijp wat ze bedoelen kan ik me er toch niet in vinden om een kinderfeest doelbewust te boycotten omdat je niets hebt met de ouders. Natuurlijk gaan de lagen diep, zijn de redeneringen allemaal wel te rechtvaardigen, maar toch..
In mijn gedachten hoor ik mijn moeder op de haar zo geheel eigen stijl een sneer uitdelen. Altijd zo bevooroordeeld. Of het nu om volwassenen ging of over een kind, daar maakte zij geen verschil in. Zo wil ik niet klinken. En toch. Ook ik ben onbarmhartig als het over bepaalde personen gaat. Waar de een wat mij betreft vrolijk mee wegkomt, straf ik de ander genadeloos op af.
Meten met twee maten of gewoon rancuneus?