Was ik in het begin nogal sceptisch, nu neemt langzaam maar zeker ook het toneelvirus bezit van mij. Vannacht mocht ik mijn eerste scxc3xa8ne spelen en u mag drie keer raden met wie. Nee, niet Robert Redford, alhoewel dat, gezien mijn leeftijd, geen slechte keuze zou zijn. Ook niet De Niro en geen Jack Nicholson. Wat leeftijd betreft ook een uitstekende keus, maar die zijn net weer iets te hoog gegrepen qua talent. Niets van dat alles. Ik moest het doen met Antonie Kamerling. Uit alle acteurs kies ik de puberale xe2x80x9cKijk mijn eens nonchalant gewoon doenxe2x80x9d ADHDxe2x80x99er Kamerling.
Tijdens een vrij intieme scxc3xa8ne, voor u zich allerlei rare dingen in het hoofd haalt, ik zit op zijn schoot, zijn neus in mijn nek, moet hij mij te hulp schieten door mij mijn tekst in te fluisteren. Zinnen geleend uit Grensgevallen, maar dat is verder niet van belang. Ondanks dat kleine foutje was ik best goed geloof ik. Er werd tenminste niet tien keer xe2x80x9cCutxe2x80x9dgeroepen door de regiseur en de verhaallijn liep behoorlijk georganiseerd door. Er kwam een kind in voor. Nee, niet het mijne, een geleend kind. Een vakantie en een toilet. Het klinkt misschien niet logisch,
maar dat was het wel.

Heel jammer dat u mijn eerste optreden hebt moeten missen. De volgende keer zal ik eerder waarschuwen, dan kunt u er misschien ook wel bijzijn. Zonder kamerling hoop ik dan.

Die heeft zijn kans gehad.

Jemig wat was dat heftig. In een nacht heb ik onze pc laten crashen, is onze hond verdwenen, hadden de buren enorme ruzie en besloot onze oudste zoon om elders te gaan wonen. Waar ik het allemaal aan te danken heb, geen idee. Het kan niet aan de kippensoep van gisteravond gelegen hebben, mijn soep is licht verteerbaar. Aan dat ene glaasje rosxc3xa9? Onwaarschijnlijk.

Het blijft een feit dat mijn nachtrust zwaar te lijden heeft gehad. Alleen die vechtende katten heb ik niet gedroomd, die zaten echt in mijn voortuin en lieten zich door niets of niemand verjagen.

Vandaag ben ik maar beperkt aanspreekbaar

Het leek een soort vakantiekamp, maar waarom wij er waren ontging mij totaal. Tegen etenstijd werd duidelijk dat niet voor iedereen plaats was op de eerste locatie en dus moesten sommigen elders eten. Aan mij de taak om de borden met friet en bijbehorende snacks van A naar B te transporteren. Ren je rot met friet. Hoe zeer ik ook mijn best deed, ik slaagde er niet in iedereen van warm eten te voorzien, als ze xc3xbcberhaupt al iets kregen. Dan was er ook nog een vrachtwagen die door de gang naast de tent denderde. In paniek joeg ik iedereen de andere kant op waardoor de tafel omviel en alles in diggelen lag. De meute keerde zich massaal tegen mij.
Vanochtend op de weegschaal was ik ineens twee kilo kwijt. Toeval?

De beelden waren haarscherp. Ik vroeg me dan ook niet af wat ik er deed, ik hoorde daar gewoon. Een grote groene wei en allerlei mensen met dekens alsof het nationale picknick dag was. Mijn broer vroeg mij een bal op te halen die naar de rand van het veld gerold was. Halverwege draaide ik me om “Doe het zelf” beet ik hem toe en op dat moment bevond ik me in de woonkamer van ons ouderlijk huis. Broers zussen, nichten en neven, instinctief wist ik dat iedereen was er, ook al zag ik ze niet .”He, daar loopt Jan” riep ik uit en iedereen schoot in de lach.
Op weg naar de stad kwam ons in de Erpostraat een begrafenis auto tegemoet. Terwijl ik me omdraai ontglipt mij een typisch Kerkraadse krachtterm.Van alle kanten wordt ik daarvoor berispt. Achter in de auto naast een witte kist zit een bokser met een met glinsterende stenen versierde hoofdband op zijn kop. Verbaasd blijf ik staan terwijl mijn zussen me laten weten dat het de normaalste zaak van de wereld is, een hond die meereist met de kist. Op dat moment nadert er vanaf de Holzstraat een bonte carnavaleske stoet. Terwijl wij achteruitwijken, buigt de stoet weer af richting Cafe de Hoots. Een Spjaskapel en kleine kinderen op vreemdsoortige fietsen sluiten achteraan. Voor het cafxc3xa9 wordt luid gejuicht en gezongen.

“Marloesje, het is al kwart over 8” verschrikt spring ik mijn bed uit.
Heel even was ik weer thuis

Het was de kamer zoals ik hem altijd gekend heb. De veranda stond vol met mensen die alleen ik kon zien. Ik kende ze niet. Niemand zei er iets over. Mijn jongste broer kwam met een, mij totaal onbekende, plant in zijn handen uit die richting zette hem op tafel en zei dat hij hem wilde meenemen.
Mijn moeder en haar broer bladerden in fotoalbums.” Ach kijk, Luca” zei ze. Haar broer boog zich lachend over de foto.” Mag ik hem zien” vroeg ik ” Ik heb Luca nog nooit gezien” Een baby, ronde donkere prachtige ogen. “Die is gemaakt vlak voor hij stierf ” vervolgde mijn moeder haar gesprek met haar broer. Alsof ik niet aanwezig was.
Huilend werd ik wakker. Uitgerangeerd. Op een zijspoor gezet