Als er zo’n man bij je thuiskomt dan verwacht je iemand in een netpak, met een aktetas of op zijn minst een stapel papieren onder zijnarm. Deze man voldeed allerminst aan het plaatje dat ik voor ogen had.”Bob de Bouwer” was mijn eerste gedachte toen ik de voordeur eenhalf uur later dan afgesproken opende. Hij stevende de kamer in en wildealleen een glaasje water. De lijst met alle erfstukken had ik netjesklaarliggen en we begonnen bovenaan de lijst. Hij keek amper naar mijnmooie spulletjes en razendsnel werkte hij mijn lijst af. Zelfs deschilderijen waarvan ik dacht dat ze enigerlei waarde hadden, gaf hijhoogstens 200 euro voor. Te beduusd voor woorden liet ik hem een half uurlater weer uit, nadat hij me eerst gevraagd had of ik cash of via debank wilde betalen.

Gisteravond laat had ik mijn oudste broer aan de telefoon die ik het
hele verhaal uit de doeken deed. Zijn reactie was kort en bondig.
“Lulkoek” zei de schat die anders nooit krachttermen gebruikt.
“Papa heeft in de 80er jaren alles laten taxeren door een bexc3xabdigd
taxateur en ik wil je wel vertellen dat die prijzen er heel anders
uitzien”. En dat deden ze ook.
Ik voel me vreselijk in mijn hemd gezet.

Uit de stapels foto’s kwam ook nog een geboortekaartje van mij tevoorschijn.
Mochten jullie ooit getwijfeld hebben, hier is het bewijs.

Aanstaande zaterdag stond er weer een zussendag in de planning, maar de makelaar heeft roet in het eten gegooid. De klanten schijnen niet erg warm te lopen en hij denkt dat er misschien een beetje schoongemaakt c.q. opgeruimd zou moeten worden.
Wat een geweldige invulling van een vrije zaterdag, huisje poetsen. Er zijn ook minder leuke dingen te doen. Kleding uitsorteren, (keuken)kastjes leegmaken, troep opruimen Mijn zussen kennende zal er ook wel stevig gelachen worden. We gaan in ieder geval ’s avonds met z’n allen uit eten (schone zussen zijn ook van de partij) en waarschijnlijk voor de echt allerlaatste keer in ons oude huis overnachten.Ik kijk er niet naar uit

Tijdens het uitzoeken van foto’s, kwam ik een oud Rijkspostspaarbankboekje tegen.In eerste instantie kon ik de ingevoerde namen niet thuisbrengen, maar al spoedig bleek het boekje van mijn oudste zus te zijn geweest.
Het was geopend op 6-4- 46, iets minder dan drie maanden na haar geboorte en de eerste inleg was 25,00 gulden. Volgens mij een kapitaal in die tijd. Tot november 1947 werd elke maand een bedrag van 12,50 gulden bijgeschreven. Terwijl ik door het boekje blader en me afvraag of dit door mijn ouders of door mijn grootouders geopend is vind ik een handgeschreven briefje. Het is geschreven op een soort kladbokje met een onleesbare handtekening. Ik heb moeite met het ontcijferen van de tekst.

Op 25.10.47 overleed in het hospitaal te Kerkrade kind Emma Hoekstra, geb 26.1.46 uit kerkrade, Holzstraat 56, tengevolge van een hypernephroma van de 2e nier met levermetastasen

Al die jaren heeft mijn moeder het bewaard. Een herinnering aan haar eerstgeboren,veel te jong overleden, dochter. Wij hebben het onderhoud van haar kleine graf mee overgenomen.

Deze foto straalt vrolijkheid uit. Mijn moeder in een hele gelukkige periode.

Hij staat stoer te zijn, sigaret in zijn mond en zij staart gebiologeerd naar een bloemetje. Jong en (vermoedelijk ) net verkering. Allebei nog aan dezelfde kant van het water.
De oude doos verbergt een schat aan mooie momenten

Deze man, die hier ietwat sceptisch uit zijn ogen kijkt, is mijn overgrootvader van moeders kant. Zijn naam was Frans Leufkens van Anstel. Bij leven een begaafd kunstschilder. Geboren te Voerendaal in mei 1863 begon hij zijn schildersloopbaan op de Schilder -en Teken school te Aken, op 17 jarige leeftijd. Via een opleiding bij een bekwaam decoratieschilder en de Haagsche School kwam hij later in Dusseldorf terecht waar hij zijn opleiding afrondde.,Hier kwam hij ook in aanraking met Jacob Reinders die hem,de juiste tekening en de zuivere en vaste verhouding tot de natuur leerde.Het landschap is een van zijn meest geliefde onderwerpen. De Limburgse heuvels, Duitse Eifel of rivieren, Italixc3xab, Luxemburg, Belgixc3xab en Zwitserland, overal vond hij plekjes die het vastleggen waard waren. Zijn schilderijen waren geliefd en tot op hoge leeftijd bleef hij nieuwe werken produceren.Helaas heb ik alleen zijn liefde voor de natuur gexc3xabrfd en niet de kunst van het schilderen.

Dan komt het moment dat je het ouderlijk huis op het internet te koop ziet staan. Vanaf ’63 was dit mijn thuis. Hier heb ik het grootste gedeelte van mijn jeugd doorgebracht. Op deze plek hebben wij heel veel gelachen, gehuild, ruzie gemaakt en feesten gevierd (als de muren konden praten). Mijn vader en moeder zijn er beide overleden.
Diep in mijn hart zou ik het graag zelf willen kopen, maar ik weet ook dat het geen optie is. Als ik de foto’s van de huiskamer bekijk, is het eigenlijk al ‘ons’ huis niet meer. De meeste schilderijen zijn verdwenen net als de kunstvoorwerpen. Het is leeg. Het huis waar wij zo veel waarde aan hechten staat voor een habbekrats te koop.
Het huilen staat mij nader dan het lachen

Het liefst zou ik jullie willen vertellen hoe mooi haar uitvaart was. Over de kleinkinderen die haar de kerk ingereden hebben en de kaarsen aanstaken. Die voorbeden gedaan hebben en een persoonlijk verhaal vertelden. Hoe de zon op haar kist scheen op het kerkhof en over de witte rozen van de kleinkinderen die samen met hun persoonlijke boodschap met haar mee het graf in zijn gegaan. Dat zou ik echt het allerliefste doen, maar ik kan de woorden nog niet vinden.
Ik kan jullie wel bedanken voor de lieve reacties, voor de persoonlijke mailtjes met woorden van troost. Voor jullie misschien een klein gebaar, maar voor mij zo enorm waardevol
Bedankt!