Op weg naar de apotheek nam ik de afkorting door het park. Twee dames stonden midden op de kruising in een gesprek verwikkeld. Dame een van mijn leeftijd, met rollator had het hoogste woord. Dame twee op de fiets knikte alleen maar. ” Je zou toch denken dat ze weten wie ze sturen” gromde de rollator. ” Ze had tot nu toe nog maar bij een ouder echtpaar gewerkt” was alles wat ik nog meekreeg voor ik via het perkje mijn weg vervolgde. Nog geen tien minuten later stonden ze er nog steeds. ” Komt ze eerst 10 minuten te laat, en dan weet ze nog niet eens hoe ze een stofdoek moet vasthouden” Alsof ik niet was weggeweest zo leek het. Het was ook niet moeilijk om te begrijpen waar dit gesprek over ging. Mevrouw was duidelijk niet tevreden over de alphahulp die haar was toebedeeld. Je zult maar bij zo’n kenau aan de gang moeten, dacht ik bij mezelf. Als ze al die tijd hier kan gaan staan verkleppen zou ze ook best ook haar eigen stof opvegen. Het lag echt op het puntje van mijn tong. Soms vind ik het zo verschrikkelijk jammer dat mijn ouders mij fatsoenlijk opgevoed hebben.
Marloes
Thuis in ´t bronsgroen eikenhout
Marloes 
Hahahaha ja, ik slik ook regelmatig woorden in.
Ha , ik zou die neiging ook met moeite kunnen onderdrukken. Je wordt er niet vrolijker van met een rollator.
Weet je waar ik dergelijke tantes ook altijd aantref? Midden in het gangpad bij een super en dan met een winkelwagentje overdwars. Als je dan vraagt of je erlangs mag dan kijken ze je aan alsof je van een andere planeet komt.
Thuis doen ze poeslief tegen de alphahulp. Buiten kankeren ze op alles en iedereen. Zo zit het, en niet anders.
en dan te bedenken dat er ergens mensen zitten die dolblij zouden zijn als ze geholpen werden, juist omdat ze het zelf echt niet meer kunnen.
@ Marloes:
Wees blij dat je zo bent opgevoed. Praten daartegen is paarlen voor de zwijnen gooien. Ze horen alleen maar hun eigen geluid.
Het valt me wel vaker op dat oudere mensen zo ontevreden en verongelijkt op alles reageren. Hoe zou dit toch komen? Teleurgesteld in het leven? En nog belangrijker: Is die verzuring te voorkomen? of zouden we allemaal zo eindigen?
aaaaargh!!!! 8)
Nog erger Zilver, ze was niet eens oud 😦
De openingszin is het belangrijkste. Als je die dame zelf een keer aanspreekt met de zin: ‘mijn moeder zoekt wat hulp en ik hoorde dat die van u erg goed bevalt…’ Dan komt daar vast een positieve reactie op en verloopt het gesprek totaal anders.
Dergelijk gezeur hoor je ook over vakanties. Begin nooit met de zin: ‘jullie troffen het niet hxc3xa8?’ Dan krijg je alle negatieve voorvalletjes over je uitgestort. Jonge mensen kunnen dit schijnbaar ook.
O jammer, ik had zin om lekker een potje te zeiken over oude zuurpruimen… 😀