Mijn intentie om niet te gaan verdween als sneeuw voor de zon op het moment dat Gon belde met de mededeling dat het treinverkeer redelijk normaal liep en dat er best iemand te vinden zou zijn die me van station Voorburg zou willen oppikken.

Met een kleine vertraging stapte ik om 11.15 uur uit de trein en na een paar telefoontje over en weer hoorde ik uiteindelijk iemand heel hard mijn meisjesnaam roepen “HOEKSTRA!” Het begin van een fantastische dag. Zelfs na 32 jaar had ik er bijna geen moeite mee om de juiste namen bij de gezichten te voegen. Zoveel indruk hebben ze destijds op mij gemaakt Voor de twee al overleden groepsgenoten werd symbolisch een roos geplaatst..
Ons voormalig onderkomen, bijna leegstaand,vervallen maar desondanks herkenbaar. De huiskamer, kaal maar nog steeds dezelfde gordijnen. Zoektocht naar onze ‘eigen’ kamers. Ik heb geen moeite om die van mij te vinden. Heel even staan voor de deur waar ik voor het eerst proefde aan vrijheid. Als we later proberen om hem te openen staan we oog in oog met een man die ‘mijn’ kamer nu bewoont. Ik mag even binnen. Nog steeds niets verandert, behalve de meubels. Hoe klein het opeens lijkt. Het washok, de keuken, herinneringen aan feestjes in de halletjes.
Dan volgt een toer door het verpleeghuis zelf . Wel gemoderniseerd, maar waar ook nog veel van vroeger terug te vinden is. Opvallend hoeveel van de oude bewoners er in ons geheugen gegrift staan. Mijn afdeling E1. De lucht, een penetrante urinegeur, is onmiskenbaar.

Tijdens de borrel in het Eiland van Ome Nick, mij totaal onbekend overigens, krijgen we nog tot 4 uur de tijd om bij te praten. De tijd gaat veel te snel. Het is onmogelijk om in een dag 32 jaar te overbruggen. Bij het vertrek krijgen we een boekje mee waarin de levensloop van iedereen is bijeengebracht. Bovendien zijn er cijferlijsten toegevoegd. Ik deed het zo slecht nog niet.

Een zestal van ons besluit nog even een hapje te gaan eten. Voor ik in Voorburg de trein instap duiken we eerst de Griek in. Het is kwart over 7 als ik het perron oploop om mijn terugreis te aanvaarden. De sneltrein naar Utrecht staat opeens midden in de weilanden stil. Technische storing. Daardoor loop ik de aansluiting mis en gaat niets meer van een leien dakje. Tot overmaat van ramp blijken in Arnhem de bussen ook niet meer te rijden.
Toch kan deze dag wat mij betreft niet meer stuk. Glimlachend loop ik naar de taxi standplaats.