Er zijn van die berichten die je altijd bijblijven omdat ze iets in je aanwakkeren. Ontzetting, angst mededogen. Als de emotie achter het verhaal maar sterk genoeg is.
Mijn rondje weblogs is nooit compleet zonder een bezoek aan hem en daar liep ik gisteren tegen de ZIJN-storing aan. Bijna onmiddellijk schoot het verhaal dat mijn zus mij ooit deed weer door mijn hoofd.
Op een station staat een jonge knul met een rugzak te wachten op de trein. De oudere heer die aan komt lopen vraagt hem of hij weet hoe laat de trein arriveert. De jongen haalt zijn schouders op. De man draait zich om en bestudeert het schema. Even later hoort hij luid getoeter en als hij weer de kant van de rail opkijkt, staat de knul, met op zijn hoofd een walkman, midden op de rails met zijn rug naar de aanstormende trein toegekeerd. Zijn rugzak bleef achter op het perron.
Ik loop sinds gisteren weer rond met het beeld van die knul met zijn walkman op mijn netvlies gebrand. Sommige dingen blijven je altijd bij.