Aaaaahhh Amsterdam. Zelfs de bouwputten kunnen haar schoonheid niet verdoezelen. Tram 24 brengt ons naar de Albert Cuyp waar collega L. mij laat kennismaken met Jan de grote kleinvak man. Ogen kom ik te kort. Lint in alle kleuren en maten, veren, bont, wol, knopen te mooi om zomaar ergens op te naaien. Vier man achter de balie die in sneltreinvaart de wachtenden te woord staan of helpen met het verzamelen van de benodigde materialen. Autochtoon, allochtoon, toeristen en alles wat daar tussen valt lopen elkaar hier voor de voeten. Ik hang geduldig aan de balie te wachten tot L haar benodigdheden bij elkaar geraapt heeft en bekijk het gezelschap. Achter mij staat een vrouw van duidelijk buitenlandse afkomst haar kind op harde toon instructies te geven. Het klinkt niet vriendelijk en dat zal het ook wel niet zijn, aan de uitdrukking op het kleine snoetje te zien. “Wil je iets vragen”? Ze kijkt me aan en steekt haar hand uit naar de man achter de balie. “Heeft u zoiets?” Ik heb geen idee wat ze in haar knuistje heeft, maar de man vertelt haar waar ze het ding waarschijnlijk vinden kan.
Ma met aan de hand een uk, het kleine meisje in haar kielzog, verdwijnt in de richting die de man aanwijst. “Hoe leert zo’n kind nou om netjes op haar beurt te wachten vraag ik aan de verkoper.” Hij haalt zijn schouders op. “Ik kijk hier niet meer van op mevrouw”( hij zei echt mevrouw tegen mij)Soms hebben ze niet eens kinderen bij zich en spreken ze geen twee woorden Nederlands. Je leert er mee leven” Behendig pakt hij de laatste veren in.
Amsterdamse gemoedelijkheid of wijsheid?

PS Vanwege een technische storing ben ik vandaag pas in staat om te loggen. Op de foto collega L. in de tram. Ik vond de foto van de A. Cuyp net niet mooi genoeg