Onze oudste heeft een telefoon met trilfunctie. ” Leuk” zult u zeggen.
Leuk voor hem ja, maar niet voor mij. Als hij ’s nachts gaat slapen legt hij dat ding naast zijn bed op een houten ombouw die de waterleiding beschermt tegen grote jongensvoeten. Hij slaapt, dat ding gaat af en de enige die het hoort ben ik.
Door de trilfunctie op het hout ontstaat er een soort geluid dat het best te omschrijven is als een motor die niet starten wil. Dzjoe dzjoe dzjoe, drie keer achter elkaar en dat herhaalt zich om de zoveel minuten. Vannacht heeft het me een uur wakker gehouden. ” Zet dat ding dan uit” zult u zeggen. Had ik kunnen doen ja, ware het niet dat ik vreselijk moe was en het idee om mijn bed uit te komen, de trap op te lopen om vervolgens in het donker op zoek te gaan naar de boosdoener, niet erg aantrekkelijk leek.
Om zes uur vanochtend werd ik gewekt door zoon nummer twee die zojuist naar Almere strand is vertrokken. ” Wat is dat voor een pokke geluid mam?” “Huh?wat? Oh dat. Dat is de telefoon van je broer” Dzjoe dzjoe dzjoe.
Waar trilfuncties al niet goed voor zijn.