Vroeger

Posted on by

Vroeger of later zou ze de draad weer moeten oppakken, maar zeker niet vandaag en ook nog niet morgen. Wie bepaalde eigenlijk wanneer dat moment bereikt werd? Was er een ongeschreven wet? Ze had geen zin om er verder over na te denken. Het maakte in principe ook niets uit want voor ieder mens golden er waarschijnlijk weer andere regels. Naar eigen inzicht handelen. Hoeveel ruimte kreeg verdriet?Tot nu toe had ze het er al aardig afgebracht vond ze. Ze had zichzelf redelijk in bedwang op een enkel moment na. Alleen thuis kon ze, gezeten op de rand van de tafel, haar tranen de vrije loop laten, kijkend naar de tv die beelden liet zien van een hossende menigte.De wereld draaide door maar voor haar stond de tijd stil. Snippers herinneringen van vroeger schoten door haar hoofd.Het waren er niet veel, maar ze wilde ze wel koesteren Een moment, een geur. De geur die in de badjas zat die aan het haakje van de badkamerdeur hing. Het bracht haar heel even weer dichtbij. Ze rilde terwijl ze dacht aan de vrouw die in een kist onder de koude aarde lag. Terwijl ze vroeger al zo’n hekel aan de kou had gehad. Een zomermens, net als zijzelf. Ze leek in alle opzichten op haar. Alleen haar karakter had ze niet. Ze schaamde zich meteen. Het deed er nu ook niet meer toeUit ervaring wist ze dat het verdriet zou slijten. Ze zou ook ooit weer voluit kunnen lachen.Vroeger of later

uitleg

0 gedachten over “Vroeger”

  10. Vragen die blijven zweven, een geur, een lichtval.
    Wat kunnen zij belangrijk zijn.
    Het is een vreemde periode die je doormaakt, en voor ieder is dat toch weer anders.
    Het ga je goed deze dagen, Marloes..! 😉

    Reageer ↓

  12. Ik kom hier maar zo eens af en toe en dit keer viel mijn bek open… Jeeh wat verschrikkelijk! Ik wens je alle sterkte en alles wat je nog meer kan gebruiken toe. Neem de tijd om (proberen) het een plekje te geven en ik hoop dat je veel steun zal hebben aan je familie. Sterkte…

    Reageer ↓

  13. Je leeft je eigen leven wat zij er ook van vindt
    Je bent al lang geen kind meer al blijf je ook haar kind
    Je wilt ‘r over praten, maar niet op haar manier
    Je zult haar best verdriet doen maar niet voor je plezier
    Wat moet je nog met haar en met haar ouderlijk gezag
    En dan opeens dan is ‘ie er, die dag

    De dag waarop je moeder sterft, dat jij wordt losgelaten
    En al haar eigenschappen erft, die jij zo in haar haatte
    De scherpe tong, de bokkepruik, de zure schooljuffrouw
    Die zullen ze dan binnenkort herkennen gaan in jou
    En hopelijk ook de andere kant, de aardige, de zachte
    Maar of je die hebt meegeerft valt nog maar af te wachten
    De dag waarna de rest een kwestie wordt van tijd en pijn
    De dag waarna je nooit meer kind zult zijn

    Wat al die jaren fout ging komt dan niet meer terecht
    En wat je nog wou zeggen blijft eeuwig ongezegd
    De machteloze frasen van je genegenheid
    En dat ’t niet haar schuld was en ook dat ’t je spijt
    De dingen die je lang niet zeggen kon en zeggen wou
    En dan zo graag nog 1 keer zeggen zou

    De dag waarop je moeder sterft, de dag die al je dagen
    Van dan af aan wat grijzer verft, al hou je niks te klagen
    Je hebt je goeie vrienden nog, die staan je ook dichtbij
    En als je soms een minnaar zoekt dan staan ze in de rij
    Maar niemand zal meer weten hoe je met je pop kon spelen
    En niemand zal nog ooit je vroegste vroeger met je delen
    De dag waarna je nooit meer kwetsbaar wezen kan en klein
    De dag waarna je nooit meer kind zult zijn

    Reageer ↓

  17. Heidi, je gaat volgende week woensdag bij Hanneke langs, daar staat dan de nieuwe opdracht. Je hoeft je niet aan te melden, alleen laten weten (met url) dat je meegedaan hebt.

    Reageer ↓

  19. Prachtig geschreven Marloes….Ik herken er veel in. Vaak koude rillingen als ik kijk naar de foto van m’n vader. Herinneringen te pas en te onpas….soms zomaar zonder reden, als ik loop op straat, als ik de slaap niet kan vatten….en als me dat gevoel van gemis weer bekruipt. Maar ook als ik mijn moeder zie, die soms de draad nog helmaal kwijt is. omdat “hij”er niet meer is. Een mooie herinnering aan zijn afscheid heb ik wel…..en daar krijg ik geen koude rillingen van , maar een warm gevoel. We hebben hem uitgestrooid over de golven van zijn geliefd meer. Mooi kabbelden de vergeet-nij-nietjes en de witte rozen met de golven mee, dansend achter de resten van een ongelovig lieve man en vader. Ik keek de bloemen na zo ver als ik kon…totdat ze achter het riet verdwenen waren. Ik keek naar de lucht, en de zon kwam tussen de donkere wolken door. Ik heb dat altijd gezien als een knipoog….een laatste groet van hem die me zo dierbaar was.

    Reageer ↓

Plaats een reactie