Herinneringen heeft iedereen. Of het nou verdrietige of juist bijzonder gelukkige zijn je sleept ze je hele leven mee en op de meest onverwachte momenten komen ze ineens boven drijven. Een klein gebaar kan al iets losmaken, een geur een geluid. Herinneringen uit mijn jeugd zijn niet echt gelukkig te noemen al moet ik ongetwijfeld mooie en leuke momenten gekend hebben. De mindere hebben de overhand en dus blijven die je het meeste bij
Een gebeurtenis waar ik geen duidelijke beelden van heb en al helemaal de bijbehorende conversatie niet meer, komt zo af en toe bij me op en ik ben er nog steeds niet achter waarom. Ik woonde in mijn jeugd vlakbij Rolduc . Het lag in een prachtig park met een aantal grote vijvers en een bos waar ik heel veel uurtjes heb doorgebracht. Met of zonder mannelijk gezelschap. Buiten een seminarie was er ook een kostschool voor jongens die het op Rolduc gevestigde gymnasium bezochten of het Antonius Docter College een eindje verderop.
Mijn herinnering brengt me terug naar een speciaal plekje aan de rand van de eerste vijver. Je moest een paar trappen omlaag om bij een bankje uit te komen. Daar zat je uit het zicht van iedereen die achter je langs liep. Alleen mensen aan de overkant konden je zien. Waarom juist dit moment zo belangrijk geweest is kan ik niet zeggen, ook niet wie de jongen is geweest waar ik toen mee gesproken heb, maar elke keer als ik er aan terugdenk komt er een glimlach op mijn gezicht. Waarschijnlijk heb ik me op dat moment intens gelukkig gevoeld, een van de weinige echt gelukkige momenten en maakt de reden waarom niet meer uit

Als je de link aanklikt en je gaat naar de foto pagina dan is het plekje nog te zien op de vijverfoto.