Als je dan op zondagochtend je ogen openslaat moet je even tot bezinning komen. Veel beter geslapen heb ik niet, maar dat is normaal als de man er niet is en de kroost de stad in gaat tot in de late uurtjes. Ik laat de dag van gisteren nog eens de revue passeren en weer is daar die boosheid, de onmacht en het verdriet. Buiten ziet de wereld er een beetje triest uit en om mezelf te troosten zet ik maar even een pot ‘echte ‘ koffie. Een of twee kopjes Senseo gaan het vandaag niet trekken.

Bij thuiskomst had Marc ‘eigengemaakte’ soep klaarstaan en voor het eerst hield ik mijn mond over de rommel in de keuken en ik genoot van zijn zorgzaamheid. Je merkt dat dood en sterven nog ver van hun afstaat. Ze weten zich geen houding te geven, maar ze zien me dan ook zelden echte verdrietig.
Ik kan het niet laten, toch snel even stofzuigen, een wasmachine laten draaien.Even de boel aan de kant. Als ik bezig blijf hoef ik ook niet na te denken en ‘moederen’ is waar ik goed in ben. Dan komen die drie jongens in het verre Friesland terug in mijn hoofd, waar nooit meer voor ‘gemoederd’ gaat worden. Verdriet

Ik kan de rest van de avond mijn draai niet vinden. Even de pc aan en een stukje schrijven, mail binnenhalen en dan ook meteen besluiten om een aantal zaken af te ronden. Weg met alle overbodige bagage. Alleen nog de dingen die belangrijk zijn blijven over. CU2 site opgeheven want die had ik ooit voor haar geopend, maar ik heb er verder niets mee. Enkele mailgroepen gedelete. Geen onnodig geneuzel meer, dingen waar ik niets meer mee doe…weg. Opruimen, schoon schip maken, digitaal moederen maar dan anders.

Nu komt langzaam de zon door de wolken en ik heb dit stukje even onderbroken om de hond uit te laten. Genietend van de rust in het park. Een zwanenpaar geeft haar jongen vliegles. Het gaat met een hoop lawaai en gespetter gepaard. Het wil nog niet echt, maar het moment zal toch echt komen dat ze op zullen stijgen. Dit ritueel zal zich volgend jaar weer herhalen.
The circle of life