Na een slechte nacht ben ik vanochtend op de trein richting Leeuwarden gestapt samen met Karin en vanaf Zwolle reed ook Cis met ons mee. Bedrukt, bang maar vooral praten, heel veel praten. Herinneringen over hoe wij vrouwen elkaar gevonden hebben op het www en wie er nog over zijn van de officixc3xable groep. Hoe belangrijk wij voor elkaar zijn en wat we nog voor elkaar kunnen betekenen. Gelachen over de dingen die in het verleden en zelfs in het heden gebeurt zijn. Praten helpt ons even te vergeten.
In Leeuwarden hebben we nog even tijd voor een broodje en het kopen van een cadeau en langzaam maken we ons op om richting het ziekenhuis te gaan als we in de bus een telefoontje krijgen van H. die vraagt waar we zitten. Zij staat namelijk al voor het ziekenhuis op ons te wachten want eigenlijk was het groepje zonder haar toch niet compleet…

In de eindeloos lange gang worden we steeds stiller en als we uiteindelijk op Shirley’s kamer aankomen is ze er niet en worden we doorverwezen naar de patio waar ze zit te roken.” Die mazzel heb ik dan wel weer, ik kom op de enigste afdeling terecht waar gerookt mag worden. De kankerafdeling” Typisch een uitspraak voor haar..
Knuffelen, zoenen en aankijken en aanraken. In mijn ogen ziet ze er niet slecht uit, maar ik heb haar dan ook nog niet zo lang geleden gezien in Nijmegen. Karin is duidelijk geschrokken en als we eindelijk zitten komt het hoge woord er uit. Het is niet goed en in dit ziekenhuis kunnen ze niets meer voor haar doen. Maandag mag ze naar huis, maar ze zal nooit meer normaal kunnen eten of drinken. Alleen nog maar eten en drinken door een slang die alles direct in de twaalfvingerige darm deponeert en er zo voor zorgt dat ze nog een beetje op krachten blijft en niet uitdroogt. Ze krijgt morphine tegen de pijn en de glans in haar ogen is al minder,anders

Thuis, betekend ook slapen op de begane grond want de trap op en af haalt ze niet meer, maar ze geeft het nog niet op. Volgende week staat er nog een controle in Nijmegen op de kalender en ze gaat nog proberen of ze haar daar niet toch nog kunnen helpen. Voor alle zekerheid gaat ze wel al haar begrafenis regelen en dan rollen de tranen. Zelfs nu ze zo achteruit gaat heeft ze nog aandacht voor ons en dan met name voor Karin die haar moeder ook zo verloren heeft en ook dat is een heel emotioneel moment.

We hebben de hele middag op de patio doorgebracht. Lachen en huilen nog meer herinneringen ophalen en toch ook al denken aan de volgende meeting die we nu heel snel gaan organiseren. Een heel weekend in een huisje (of twee) in Akkrum om nog zoveel mogelijk tijd met haar door te kunnen brengen. Als we haar voor we weggaan in haar kamer op bed leggen en we nog wat kleine klusjes voor haar doen zien we hoe vermoeid ze is.
Ik ben leeg, en zo verschrikkelijk verdrietig