Jemig wat ben ik moe. Net als de andere keren dat de man weg is slaap ik de eerste nacht bedroevend slecht. Elk klein geluid lijkt wel 10 keer harder te klinken dan normaal. De hond die knorrend een andere positie zoekt in zijn mand is een complete aardverschuiving. Het getyp van zoonlief in de kamer naast mij laat me telkens opschrikken. Steeds weer dommel ik weg om even later weer met opengesperde ogen bestaande schaduwen aan te zien voor een insluiper.
Ik ben gewoon een bange schijterd…waar de aanwezigheid van de man al niet goed voor is..
Misschien word je wel een bange schijterd juist door de aanwezigheid van de man. Als ie altijd weg zou zijn zou je je nog verbazen hoe heldhaftig je zou worden in je eentje!
(en je hebt toch altijd nog een gevaarlijke hond!)
*Grinnik*…laat het de man maar niet horen Vonneke…en heldhaftige hond?…..mwaaa…’t is eigenlijk een watje…vrouwelijk he?
Nee, dat moet je de man niet laten merken. Die voelt zich de redder in nood. En dat vinden ze wel fijn zo 😉
Wat ongexc3xabmancipeerd!!! (maar ik herken het maar al te goed!!!)
aha, weer een positief punt van manlief gevonden:D:D:D