Zou het aan de lange afwezigheid van de man liggen, of aan het feit dat ik volgende week weer aan het werk moet dat ik zo belachelijk droom de laatste tijd? Vannacht kwam zij er in voor en weer was het bijna levensecht. Vanochtend realiseerde ik mij dat het al beschamend lang gelden was dat ik haar voor het laatst gesproken had. xe2x80x9cGeen beter moment dan nuxe2x80x9d dacht ik en ging op pad. Het was weer even wennen aan de berg(jes), na drie weken geen woonwerk gefiets, maar de door mijzelf opgelegde tijdslimiet werd niet overschreden, ondanks het langere oponthoud op het station voor een bosje bloemen.

Op mijn geklop kreeg ik geen antwoord en de deur van haar kamer zat op slot. Bij de receptie wist men zo gauw niet waar ze was maar een van de dames ging op onderzoek uit. Ze werd gevonden in de kamer van een andere bewoonster. xe2x80x9cKom ik een keer op bezoek, ben je de hort opxe2x80x9d zei ik bij binnenkomst. De bewoonster, een vrouw met een prachtige Griekse naam, (hoorde ik later) bood mij een stoel aan en een kop koffie.

Vlak voor etenstijd begeleid ik Coby terug naar haar eigen kamer, waar ik de rozen nog even voor haar in een vaas zet. Ze zwaait me na als ik wegfiets en ik neem me weer voor om vaker te gaan.

Enkele dagen geleden kregen wij het bericht dat het huis van de buurvrouw in de verkoop gaat. Een raar idee dat er straks andere mensen in het huis zullen gaan wonen. Er zal vast eerst een en ander vertimmerd gaan worden, misschien gooien ze wel zo’n immens lelijke schutting in de tuin. Mijn uitzicht en dat van anderen voorgoed belemmerend.
Verderop in de straat is al eenzelfde huis te koop. Mochten haar jongens voor dezelfde makelaar gaan dan heb ik voorlopig nog geen nieuwe buren. De prijs die gevraagd wordt is zo absurd hoog dat het elke realiteit te boven gaat. Je zou denken dat we in een villa wonen. Goed, de bovenverdiepingen zijn ruim en we liggen prachtig. Tuin op het westen aan een hele brede sloot, maar het is en blijft een rijtjeshuis. Men maakt mij al lang niet meer wijs dat het tekort aan huizen de prijzen steeds laat stijgen. Het zijn de makelaars die ze constant blijven opschroeven en dus hun eigen zak spekkend. Ondertussen staat het huis van mijn moeder nog steeds te koop, ook al zijn we daar enorm met de prijs gedaald. In Limburg raak je je huis aan de straatstenen nog niet kwijt. Het doet zeer, als een huis waar je zo verknocht aan was, voor niemand interessant blijkt te zijn.
Maar goed, mocht u nog iemand weten die een leuk huis in Arnhem zuid zoekt met als voorwaarde dat er geweldige buren naast moeten wonen dan weet u mij vast wel te vinden.

Op mijn kloppen werd niet gereageerd. Voorzichtig opende ik de deur en liep ik de kamer in. Ze lag te slapen. Zachtjes riep ik haar naam. “Co, Coby…wakker worden” Verschrikt opende ze haar ogen “Sssst rustig maar, niets aan de hand, ik ben het ” Langzaam komt ze overeind. Je ziet dat ze moeite heeft zich te orixc3xabnteren.
Haar eigen spullen maken haar nieuwe kamer zo veel vertrouwder. De mooie oude kast. Haar schilderijen. De eettafel en stoelen die nog van haar moeder geweest zijn. “Het is maar goed dat ik die nog bewaard heb” zegt ze “Mijn eigen ronde tafel had hier niet gepast” Twee leunstoelen staan in een ruime erker met uitzicht over de straat en de brede binnenplaats die naar de voordeur leidt. Een komen en gaan van mensen.”Zie je die vrouw? Zij is al 94, zou je niet zeggen hxc3xa8?” Een dame met een hond Op mijn vraag of honden hier zijn toegestaan vertelt ze dat ze binnenkort intrekt, en omdat ze het hondje al zo lang heeft mag het mee.
Ik vertel haar over het verbouwde winkelcentrum. Ze zal het nooit te zien krijgen ben ik bang, net als haar vriendin in Rotterdam. Ook oud en slecht ter been. Voor het eerst heb ik er spijt van dat ik geen eigen auto meer heb.
Als ze om half drie wordt opgehaald voor de samenzang loop ik een stukje mee op. “Heb je nu wel al een leuke man aan de haak geslagen? ” vraag ik voor ik de deur uitga. Ze schatert.
De begeleidster kijkt verschrikt op, alsof ze haar nog nooit heeft horen lachen.

” Zo gauw ik weer fietsend naar mijn werk kan ga ik even bij haar langs” had ik haar zoon vorige week beloofd. Het bejaardenhuis waar ze tijdelijk is ondergebracht ziet er vriendelijk uit. De dame aan de balie wijst me de weg en ze is blij verrast als ik binnenstap. Ze ziet er goed uit. Bijna weer de oude. In de kamer hangt een penetrante urinelucht. We praten, we lachen en ik vraag hoe het haar bevalt. “Ik mis mijn huis” zegt ze. “Denk je dat je nog terugkomt?” Ze haalt haar schouders op. “Ik laat het maar allemaal gebeuren” zegt ze. “Niet dat het hier ongezellig is, maar het is niet van mij”
Ik neem haar mee een rondje lopen. Ze laat me de ruimtes zien waar ze overdag veel tijd doorbrengt. “Ik krijg hier alles en het is ook allemaal wel goed. Eten en drinken en zo. “
“Krijg je ook regelmatig een aai over je bol?” Ze houdt een verpleegster staande. ” Ze wil weten of ik ook regelmatig een aai over mijn bol krijg” ” Kan voor gezorgd worden” is het antwoord en meteen aait ze over het grijze haar.
Ze vertelt over haar jongste zoon die haar steeds dingen vraagt om haar te testen. ” Sommige dingen weet ik gewoon niet meer. Het ziekenhuis en alles wat daar gebeurt is ben ik kwijt en welke dag het is. Maar ik lees wel weer de krant en ik krijg weer boeken uit de bieb. Allemaal met grote letters, terwijl er niets mis is met mijn ogen” Ze lacht. Er ligt een lijst op tafel. Een week van activiteiten op een A4tje. Als alle dagen er hetzelfde uitzien mag het elke dag ook wel zaterdag zijn.
Ze loopt met me mee tot aan de uitgang en blijft zwaaien tot ik uit het zicht verdwijn.

Vanavond ben ik weer bij haar op bezoek geweest. Ze ligt nog steeds op de afdeling geriatrie alhoewel er van liggen geen sprake meer kan zijn. Het ziekenhuis is druk op zoek naar een ‘logeerkamer’ in een verzorgingstehuis en dat mag niet te lang meer duren. Ze is te gezond voor het ziekenhuis, maar niet goed genoeg meer om thuis te mogen komen.
Tijdens ons gesprek hield ik haar hand vast. Zachte broze handen. Ze vroeg naar de man en de buren en ze lachte om mijn postcode mazzel. Ze wist niet meer wie er allemaal op bezoek geweest waren, maar wel dat het al 5 jaar geleden was dat haar man was overleden.
“Ik zou willen dat mijn hoofd weer normaal was” zei ze plotseling. ” Wat is er dan met je hoofd?” vroeg ik. “Het wil niet meer” was haar antwoord. ” Ik kan het niet uitleggen, ik heb de woorden niet meer. Ik wil gewoon weer bij de tijd zijn” “Ben je verdrietig Co?” ze knikte, zo breekbaar zo intens verdrietig heb ik haar nog nooit gezien.
Wachtend op mijn bus werd ik plotseling overvallen door een intense pijn. Ik besefte dat ik mezelf al de hele tijd met gekruiste armen krampachtig vasthield en dat mijn spieren hevig protesteerden tegen al dat geweld. Alsof ik vast wilde houden aan het nu en loslaten ook echt loslaten zou zijn.

Mag ik jullie mededelen dat de buurvrouw er blozend en gevuld bij lag? Ze had praatjes als vanouds, maar mist hier en daar een stukje geschiedenis. Niet gek gezien de omstandigheden natuurlijk
Nu nog van die geriatrische afdeling af en we zijn weer op de goede weg

Ondanks dat ze erg zwak was hebben de artsen toch maar besloten eens een kijkje in de buurvrouw te nemen. Het arme mens bleek een liesbreuk te hebben (vrij zeldzaam bij ouderen) Door die breuk zat een gedeelte van haar darmen bekneld en dat was dus de reden dat ze geen voedsel binnenhield. Het kon namelijk maar een kant op en dat was naar boven.
Buurvrouw knapt zienderogen op maar dat zou ‘gefaked’ kunnen zijn

Mijn buurvrouw (in de 80) is ziek. Enkele weken geleden is ze gevallen, heeft ze haar pols gebroken en vanaf dat moment ging het bergaf. Drie kinderen heeft het mensje, maar die hebben het druk druk druk. De huisarts wil haar laten opnemen voor onderzoek en tot die tijd komt ’s morgens de thuiszorg haar uit bed halen, helpen met wassen en aankleden en zet een kopje thee en een beschuitje klaar. Als ik dan ’s middags even bij haar binnenwip is er weinig van gegeten en het kopje thee staat er ook nog half.
Gistermiddag was alles dicht. Rolgordijntjes in de keuken naar beneden, gordijnen aan de achterkant gesloten. Ik ging er van uit dat ze opgenomen was en om zeker te zijn deed ik navraag bij de buren aan de andere kant. Veel wijzer werd ik er niet van.
Tegen vijven waren ineens de rolgordijnen open. Daar zat het arme mens in haar nachtpon, door en door koud in een donkere kamer.
De zoon die ik later sprak denkt dat ze ‘faked’

*UPDATE*
De buurvrouw gaat vandaag naar het ziekenhuis. Iemand zin in een kop vers gezette kippesoep?

Sommige mensen begrijp ik echt helemaal niets van. Een paar huizen verderop woont een alleenstaande vrouw. We kwamen er pas achter dat haar man was overleden toen de lijkwagen voor kwam rijden samen met de volgwagen om haar en haar dochters op te halen. Je ziet haar nooit op onze nieuwjaarsborrel of op de zomer bar-b-q. Een enkele keer kom ik haar bij de bushalte of bij de super tegen en dan begroet ik haar. Ze mompelt dan iets wat op ‘Mdag’ lijkt terwijl ze de straatstenen alle aandacht schenkt. Je hoeft me niet op de koffie te vragen en ik wil ook absoluut niet bij je eten. Elkaar gedag zeggen en vertellen dat het wel erg warm is voor de tijd van het jaar. Even laten weten dat je niet doof bent en dat je stem prima functioneert. Een klein beetje menselijk contact heeft iedereen toch gewoon nodig? Zo wil ik in ieder geval niet oud worden.