De beelden waren haarscherp. Ik vroeg me dan ook niet af wat ik er deed, ik hoorde daar gewoon. Een grote groene wei en allerlei mensen met dekens alsof het nationale picknick dag was. Mijn broer vroeg mij een bal op te halen die naar de rand van het veld gerold was. Halverwege draaide ik me om “Doe het zelf” beet ik hem toe en op dat moment bevond ik me in de woonkamer van ons ouderlijk huis. Broers zussen, nichten en neven, instinctief wist ik dat iedereen was er, ook al zag ik ze niet .”He, daar loopt Jan” riep ik uit en iedereen schoot in de lach.
Op weg naar de stad kwam ons in de Erpostraat een begrafenis auto tegemoet. Terwijl ik me omdraai ontglipt mij een typisch Kerkraadse krachtterm.Van alle kanten wordt ik daarvoor berispt. Achter in de auto naast een witte kist zit een bokser met een met glinsterende stenen versierde hoofdband op zijn kop. Verbaasd blijf ik staan terwijl mijn zussen me laten weten dat het de normaalste zaak van de wereld is, een hond die meereist met de kist. Op dat moment nadert er vanaf de Holzstraat een bonte carnavaleske stoet. Terwijl wij achteruitwijken, buigt de stoet weer af richting Cafe de Hoots. Een Spjaskapel en kleine kinderen op vreemdsoortige fietsen sluiten achteraan. Voor het cafxc3xa9 wordt luid gejuicht en gezongen.

“Marloesje, het is al kwart over 8” verschrikt spring ik mijn bed uit.
Heel even was ik weer thuis