Ze bruist van energie en mist, net als ik, het bloggen en de harde kern van bloggers die ons dagelijkse leven zo veraangenaamden. Jaren geleden (nog in de Joris tijd) hebben we elkaar gevonden/ontdekt om daarna gezamenlijk in de krochten van het www op zoek te gaan naar pareltjes die ons leven zouden kunnen verrijken. Pioniers? Niet echt want vele gingen ons voor. Die hards? Ook niet helemaal, want na de val van webstreepjelog vielen we als pixels uit elkaar. Slecht een enkeling maakte een succesvolle doorstart elders.
Met veel pijn en moeite heb ik gered wat er te redden viel. Als je dieper graaft zul je zien dat de oude berichten hier en daar vreemde trekjes vertonen en dat van de ooit geplaatste beelden alleen nog maar kruisjes over zijn. Te triest.
Toch…Anna-Maria zou Anna-Maria niet zijn als ze ons op de een of andere manier niet weer aan het schrijven gaat krijgen. Ze heeft me gisteren een handschoen toegeworpen en ik heb hem, gedienstig als ik ben, keurig opgeraapt.
