Vandaag was zo’n dag. De ochtendzon, nog net niet verschenen, kleurt de hemel prachtig geel en rood. Helaas kan ik niet lang bij het raam stil blijven staan want de trein wacht niet.

Zoals elke dag probeer ik dat licht onderweg ook nog even vast te leggen. De vuile ramen van de trein maken het jme helaas heel erg lastig.

In Maastricht laten de eerste stralen zich zien. Het is een magisch moment

Op weg naar huis. De avondzon doet heel erg haar best om mij  iets langer stilte laten staan. Geen straf in dit geval.