Terwijl het halve land  naar een onzichtbare zonsverduistering stond te gapen deden de bestuurders van de ABN snel een greep in de kas. Waarschijnlijk hadden ze gedacht  dat het niet op zou vallen. Gewoon een ton extra per jaar terwijl ze eigenlijk recht hadden op meer. Hadden ze recht op ja, stond in de overeenkomst .

Rondkomen van 6 ton in tijden van crisis was al bijna niet  te doen.  De traiteur had zijn prijzen van de fois gras verhoogd omdat de ganzen in Frankrijk schaars werden, de chauffeur liep al meer dan een jaar te zeuren om een nieuwe BMW en tot overmaat van ramp begon de huishoudster nu  te roepen dat haar uurloon omhoog moest nu de SP zo goed had gescoord in de verkiezingen.

Ze moesten natuurlijk ook meegaan met de internationale markt want anders zouden ze het lachertje van Europa worden. Niet dat er ook maar een van hen ooit gevraagd zou worden voor een functie bij Barclays of Die Commerzbank maar de schijn ophouden voor de buren was toch zeker ook belangrijk? Je kunt tenslotte niet in het Gooi wonen met het inkomen van een gemiddelde, van corruptie verdachte, Limburgse wethouder.

En wij? Wij blijven staren naar een onzichtbare zon die achter een net zo onzichtbare maan verdwijnt en doen net of we gek zijn.