Het begint steeds meer op een roman van Kafka te lijken, dames en heren.

De hoofdrolspelers, een groepje ‘notabelen’ die zich een van de laatste cultuurhistorische gronden uit ons dorp (mijn oma zei dorp, mijn moeder zei dorp en ik zeg dorp) willen toe-eigenen voor een project ter meerdere eer en glorie van zichzelf en dat alleen toegankelijk zal worden voor hen die op dezelfde hoogte verblijven.

Aan de andere kant een bisschop die mij in een persoonlijk gesprek laat weten zich min of meer gegijzeld te voelen door een woord dat jaren geleden, onder protest, gegeven is en waar niets van op papier staat. Zijn hoop dat de gemeente uiteindelijk de stekker uit dit plan zou trekken lijkt te zijn gelukt, maar voor hoe lang?

Vervolgens komen onze bestuurders in beeld. Zij, die erop toe moeten zien dat alles wat er aan waarde binnen onze gemeenschap te vinden is, gekoesterd wordt. Eerst nemen ze een aanvraag in behandeling die aan alle kanten rammelt. Geen inrichtingsplan is toegevoegd en er ontbreken talrijke onderbouwende documenten. Het project lijkt van de baan, maar dan worden gemeentelijke percelen ineens in tweeën gesplitst en mag een familie met de naam Zillikens, erven van de dames Deutz (die op zich al genoeg materiaal leveren voor een boek) zich de eigenaar noemen van een stuk
Berenbos, terwijl aan de overkant van de Berenbosweg ineens een pad wordt aangelegd dat richting Frauensief lijkt te lopen.

Foto: Frank Verdel

Dan hebben we nog een kleine groep strijders die zich sterk maakt om deze parel, die in ons midden ligt, te laten zoals het is. Zij strijden voor het behoud van dat wat Rolduc zo uniek maakt en dat zij willen behouden voor de generaties die nog moeten komen. Zij zien geen knollevelden, maar een historisch landschap met een ongelooflijk rijke flora en fauna die voor altijd zou kunnen verdwijnen, mochten de ‘notabelen’ hun zin krijgen.

Het wachten is op deel twee, waarin de notabelen ineens wel over de juiste documenten lijken te beschikken, de onderzoeken, al dan niet door onafhankelijke instanties, zijn uitgevoerd, en men voor de derde keer een gooi doet naar eeuwige roem.

Ik kan niet wachten.

Alleen zij die geen schaamte kennen zouden zich moeten schamen.
Blaise Pascal

Het blijft knagen, dat gevoel van onbehagen. Vanaf het eerste ogenblik dat ik het facebook bericht gisteren onder ogen kreeg heb ik me af gevraagd wat er in de afgelopen 20 jaar in hemelsnaam is gebeurd in ons dorp.

Waar is de saamhorigheid, de vriendelijkheid maar vooral de collegialiteit gebleven die onze gemeenschap ooit zo hecht maakte? Wie heeft bepaald dat het recht van de sterkste, of in dit geval de grootste waffel, de hoogste toon zou moeten gaan voeren en dat de hufterigheid regeert?

De manier waarop een (in mijn ogen) integer mens met naam en toenaam aan de schandpaal werd genageld vond ik al niet kunnen, maar dat vervolgens mededorpsbewoners over elkaar buitelen om zo’n bericht te ‘liken’ is al helemaal absurd. Het zal je maar gebeuren. Een klein conflict en hopla! Je hele hebben en houden op facebook. Ook mensen die van de hoed en de rand geen ‘blasse ahnung’ hebben,  betrek je zo bij je je persoonlijke vete. Schaamteloos, volwassenen onwaardig.

En dan het vervolg.

Na een heel jaar ons professioneel gesloten te hebben gehouden, is nu, na 2 uur de waarheid te hebben geventileerd, wel genoegzaam bekend dat we…usw usw

Een zin die meer vragen oproept dan antwoorden geeft, laat staan dat het je acties op facebook zou kunnen rechtvaardigen.

Professioneel zou zijn geweest als je met alle partijen contact gezocht had en een poging had gedaan het conflict in overleg uit de weg te helpen.Had het niets uitgehaald dan had je in ieder geval je best gedaan. Je had ten allen tijden op welk sociaal platvorm dan ook kunnen laten weten dat er in de geruchten, die blijkbaar de ronde doen, geen enkele kern van waarheid  ligt en dat het gewoon ‘business as usual’ blijft. Nu heb je alleen mensen beschadigd en laat je bij een heleboel anderen en hele vieze smaak in de mond achter.

Professioneel dat ben je…of je bent het niet. Er zit nergens een knop die je te pas en te onpas kunt omdraaien alsof je een mengpaneel bedient. Er is niets, maar dan ook helemaal niets dat je naar voren zou kunnen brengen dat je gebrek aan professionaliteit zou kunnen verdoezelen.

Schaamteloos… en wie de schoen past…

Nothing more colourful then my hometown graffiti.

Thursday Challenge

I am the daughter of Earth and Water
And the nursling of the Sky
I pass through the pores of the ocean and shores
I change, but I cannot die
~ The Cloud – Percy Bysshe Shelley ~

De dag begon stralend. Dunne laagjes ijs verdwenen als sneeuw voor zon.Ik stond er bij en keer er naar,

Onderweg naar Maastricht lagen de heuvels er ook weer prachtig bij. Het vee staat her en der alweer in groene weiden en omgeploegde akkers worden ingezaaid.De ochtendkou laat een lichte waas achter, flarden mist verdampen traag in de ochtendzon.

en dan… Maastricht. Water en lucht lijken elkaar te raken. Zacht grijze massa waarin de contouren van de kerk nog net zichtbaar zijn.Zon doet een dappere poging om de waas te doorbreken. Betoverend.