Niets, maar dan ook niets kan mij zo in verrukking brengen als onze eigen Hollandse luchten.
Ik werd op mijn wenken bediend vandaag.
Niets, maar dan ook niets kan mij zo in verrukking brengen als onze eigen Hollandse luchten.
Ik werd op mijn wenken bediend vandaag.
Het begon zo mooi.
Onder de stralende zon kleurt de tuin al snel groen. De mussen, haantje de voorste zoals gewoonlijk, nemen hun oude nestplekken onder het dak weer in en verzamelen zich tussen de bedrijven door in de haag . De vorig jaar aangeschafte bad/drinkplek word duidelijk op prijs gesteld. Al moest ik heel veel geduld hebben voor ik er een tijdens het drinken kon vastleggen. Schuwe beestjes die mussen.
We hadden net de nestkastjes verhangen of het eerste stel koolmezen diende zich aan. Eerst werd de boel een beetje verkend. Aanvliegroutes werden uitgeprobeerd en al snel begon men aan de bouw van het nieuwe nest.
Tot vandaag. Deze gast heeft waarschijnlijk het evenwicht in de tuin aan het wankelen gebracht.
Hij heeft gedurende een half uur de boel een beetje verkend. Ging even weg, maar kwam meteen terug om op de anders schutting plaats te nemen. Ik vrees dat de mezen hun heil elders hebben gezocht.
Nog voor ik de opdracht van vandaag gelezen had, kreeg ik een mail van iemand die had ontdekt dat haar foto op mijn blog te vinden was. Niet alleen haar foto, maar haar collega had ook haar naam en haar woonplaats vermeld in een reactie. Niet fijn. Of ik die a u b wilde verwijderen.
Natuurlijk doe ik dat. Geen punt. Ik moest wel even zoeken want de foto bleek onderdeel van een plog uit 2014.
De opdracht van vandaag bleek hier naadloos bij aan te sluiten en gaf mij stof tot nadenken
Als ik oude blogs en plogs bekijk dan kom ik maar weinig foto’s van (mij onbekende) mensen tegen. Ik ben er niet goed in, in mensen vastleggen. Heeft ook niet echt mijn interesse, terwijl ik heel erg kan genieten van goede “straatfotografie“.Zoeken naar dit onderwerp levert heel veel informatie op, als ook sites van fotografen (al dan niet in collectief) die zich met deze manier van fotograferen bezig houden. Je kunt tips vinden en (online)lessen en workshops volgen. Er is dus blijkbaar een markt voor. Maar…hoe zit ’t dan met die ‘privacy’?
Vooraf vragen of je iemand mag fotograferen laat het moment verloren gaan, achteraf is het onderwerp misschien al uit beeld verdwenen en om nou als een malle achter iemand aan te rennen? Grote kans dat je dan echt een knal voor je kop krijgt.
Met de komst van snapchat (haar schuld!) merk ik dat ik losser om ga met het filmen van mensen. Zeker als de persoon in kwestie er heel mooi uitziet of juist in tegendeel heel asociaal bezig is (meestal in trein of bus) Het mooie van snapchat is dan wel dat alleen mensen die mij volgen ( een hele kleine groep) die beelden kunnen zien en dat deze beelden na 24 uur ook weer als sneeuw voor de zon verdwijnen. Maar toch…ook hier kom je in de privésfeer van anderen en nu helemaal zonder dat ze er weet van hebben.
Maar wat als de politie vraagt of je foto’s maken wilt op het moment dat er in je omgeving een misdrijf plaats vindt? Gelden er dan andere wetten? Ben je vogelvrij tijdens het overvallen van een winkel maar niet als je met je grote voeten op de bank van de trein zit? Waar ligt de grens?
De dag begon met indrukwekkende luchten die af en toe plaats maakten voor de warme zon. April, we kennen het gezegde en vandaag kon dat ook weer uit de kast worden gehaald.
Tussen de buien door maakte ik een klein rondje. In eerste instantie om de lammetjes vast te leggen die sinds kort weer op het grasveld vlakbij zijn gestationeerd, maar …
…al snel liet ik me verleiden door de lucht boven en rond Rolduc en ons dorp.
Een dag om in te lijsten
Ver voordat de wekker afgaat wakker worden. Een rode gloed kruipt door de kieren van de rolluiken de slaapkamer in. Dat magische moment voordat de zon boven de horizon verschijnt. De belofte van de nieuwe dag.
Na een lange drukke dag kijk je uit naar de reis die je terug brengt naar de plek waar je het liefste bent. Je thuis. Onderweg geniet je van het landschap dat zo vertrouwd en toch steeds weer anders is. Rust en ruimte maken je hoofd leeg.
Zou er een beter moment te vinden zijn dan het hier en nu?
We houden van rozen in dit huis en daarom staat er altijd wel een vaas met deze bloemen in onze huiskamer. Ik vind niets leuker dan de beste combinatie lens/film te vinden in hipstamatic om deze delicate pracht vast te leggen.
Ik had me laten verleiden. Snapchat, dat was het helemaal tegenwoordig. Korte filmpjes, een foto, tekst, emoticons, spelen met tekeningen…alles kon. En het allermooiste, na 24 uur was het ook allemaal weer verdwenen. Net zoals het echte leven. Het leek leuk en dat was het ook…heel even. Mijn leven is namelijk geen spannende film. Ik vlieg niet wekelijks continenten over en mijn werk is niet levensgevaarlijk. Kortom, mijn bestaan is net als dat van alle andere doorsnee Nederlanders gewoon heel erg saai.
Ik blijf dus maar gewoon dat doen waar ik blij van word. Met mijn telefoon tijdens mijn dagelijkse ritjes naar en van Maastricht het prachtige heuvelland vastleggen en af en toe iets heel bijzonders ontdekken in de kantoortuin.
Ook het het saaie alledaagse leven heeft zo haar momenten.
Nog nooit eerder gezien. De gewone wolzwever maakte mijn dag helemaal goed vandaag.
Dat magische moment als de zon haar eerste stralen laat zien en je in de verte de haan hoort kraaien. Gouden dageraad. Ik zou uren kunnen blijven staan maar helaas, de plicht roept
EEN LETTERLEVEN NA BURN-OUT
Dingen die ik meemaak in mijn (soms rustige, soms roerige) leven.
Taal is ook een klein beetje mijn ding
KANTELDENKER
weblog van rob van essen
far the distance ever so close
Lover of man and beast alike.
Als Ik Niet Leef Ga Ik Dood
niet al te serieuze reisverhaaltjes
als ik niet leef, ga ik dood
Kom, zullen we stilstaan? | weblog
Focus on what makes you happy