Inne frisje wink is ópjesjtoache
verdrieft de wermde oes jen hoes.
Óp d’r balkong sjton iech tse jenisse,
van de keulte óp mieng hoed.

De kroats losse zich drieve
d’r wink nimt ze janz ainfach mit,
ing letste röngde um d’r  toere
pas doanoa hant ze endlieg  vrid.

Mit veul sjandaal zukke ze a pleëtsj-je
en sjtrieje um de dikste tek.
Pas wen alles óp zieng plaatsj zitst
weëd ’t sjtil doa in deë ek.

Iech zien de lóf lanksaam verklure
d’r oavend vilt, de naat bauw doa.
Noch eemoal kiek iech uvver velder

wie sjun is doch ós Kirchroa