Het begint steeds meer op een roman van Kafka te lijken, dames en heren.

De hoofdrolspelers, een groepje ‘notabelen’ die zich een van de laatste cultuurhistorische gronden uit ons dorp (mijn oma zei dorp, mijn moeder zei dorp en ik zeg dorp) willen toe-eigenen voor een project ter meerdere eer en glorie van zichzelf en dat alleen toegankelijk zal worden voor hen die op dezelfde hoogte verblijven.

Aan de andere kant een bisschop die mij in een persoonlijk gesprek laat weten zich min of meer gegijzeld te voelen door een woord dat jaren geleden, onder protest, gegeven is en waar niets van op papier staat. Zijn hoop dat de gemeente uiteindelijk de stekker uit dit plan zou trekken lijkt te zijn gelukt, maar voor hoe lang?

Vervolgens komen onze bestuurders in beeld. Zij, die erop toe moeten zien dat alles wat er aan waarde binnen onze gemeenschap te vinden is, gekoesterd wordt. Eerst nemen ze een aanvraag in behandeling die aan alle kanten rammelt. Geen inrichtingsplan is toegevoegd en er ontbreken talrijke onderbouwende documenten. Het project lijkt van de baan, maar dan worden gemeentelijke percelen ineens in tweeën gesplitst en mag een familie met de naam Zillikens, erven van de dames Deutz (die op zich al genoeg materiaal leveren voor een boek) zich de eigenaar noemen van een stuk
Berenbos, terwijl aan de overkant van de Berenbosweg ineens een pad wordt aangelegd dat richting Frauensief lijkt te lopen.

Foto: Frank Verdel

Dan hebben we nog een kleine groep strijders die zich sterk maakt om deze parel, die in ons midden ligt, te laten zoals het is. Zij strijden voor het behoud van dat wat Rolduc zo uniek maakt en dat zij willen behouden voor de generaties die nog moeten komen. Zij zien geen knollevelden, maar een historisch landschap met een ongelooflijk rijke flora en fauna die voor altijd zou kunnen verdwijnen, mochten de ‘notabelen’ hun zin krijgen.

Het wachten is op deel twee, waarin de notabelen ineens wel over de juiste documenten lijken te beschikken, de onderzoeken, al dan niet door onafhankelijke instanties, zijn uitgevoerd, en men voor de derde keer een gooi doet naar eeuwige roem.

Ik kan niet wachten.