De krantekop van vandaag valt weer rauw op mijn dag. Een vrouw temidden van puin. Een witte vlag in de ene en een icoon in haar andere hand. Op de achtergrond in haag van oproerpolitie in vol ornaat. Er gaat iets sereens van haar uit, maar ook iets onverzettelijks.

geen duimbreed ruimte, opeengepakt als kippen in een legbatterij. We mopperen wat maar berusten steeds weer in ons lot. De overmacht van het ov.

Ook vandaag weer werken via een omweg. De mogelijkheden zijn beperkt, mijn frustratie groeit.

Afspraken nakomen, zaken regelen. De café’s in de stad zitten vol. Vrijdag, marktdag.

Abercrombie & Fitch per toeval ontdekt. De ingang alleen al ontneemt me mijn adem. Overal zithoekjes, oude kasten en de lucht van parfum. Engelse allure in een modern winkelcentrum.

Bij de kassa in het Engels aangesproken worden. Je waant je in een andere wererld. De doorkijk bevestigd het on-nederlandse gevoel.

Terug in het daglicht staan ze er nog steeds. Stevig verstrengeld, alleen aandacht voor elkaar.

Nog meer liefde, de kleurrijke kaft maakt hebberig.

Valentijn heeft al een plek gekregen. Ze maken er bij de Bijenkorf een potje van.

Ze blijven mooi, de straten van Maastricht. Ik weet inmiddels mijn weg blindelings te vinden.

Elke vrijdag, Saveurdag. Kiezen blijft moeilijk. We houden het op salade en brood van Le Salonard.

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Ik grijns mee.

Bij het afscheid krijg ik van de stad weer een gouden randje….en dan rennen naar de trein.

De rijkdom van mijn eigen dorp ligt ver van mijn bed.