Nee, dit was het ook niet. ‘s Morgens een uur eerder opstaan om 3 pagina’s vol te kladden wilde al niet lukken en na twee hoofdstukken hield ik het boek ook voor gezien. Buiten de opdrachten die misschien nog enigszins voor een spontane actie konden zorgen was het gewoon allemaal ‘te’. Te veel dwang, te veel aanslagen op mijn beperkte tijd en vooral het gevoel er te weinig aan te hebben.

Ik ken mijn valkuilen. En ook hier is ‘te ’van toepassing . Te vaak een excuus verzinnen waarom schrijven op dit moment echt niet kan, te veel tijd besteden aan stompzinnige spelletjes die er alleen voor zorgen dat ik nergens over na hoef te denken. De kern niet willen raken omdat ik weet dat het zeer gaat doen.

Eigenlijk ben ik gewoon een grote schijterd. De twijfels, de boosheid, het venijn blijven verstoppen onder een laag plamuur die met geen beitel te verwijderen is. Achter slot en grendel. Want wat zou men niet van je denken als ze wisten wat er echt door je heen ging.

Dus zijn we weer terug bij af en ik mag geen 200 gulden dit keer.