3540…Het nummer waar het allemaal mee begon. Begin jaren 60, een nieuw huis en een telefoon die niet aan de muur hing, maar los op het tafeltje in de hal stond. Als het daar te koud was sleepte je  het lichtgrijze toestel mee de kamer in waar je, met je benen bungelend over de rand van de stoel, ellenlange gesprekken voerde met vriendinnen, terwijl je het snoer om je vingers draaide.
Jarenlang nam je dat nummer mee. Naar school, op vakantie, naar het buitenland, naar je werk. Het enige wat je moest doen was op zoek naar een toestel of een telefooncel. Steeds weer kwamen die 4 cijfers naar boven als je even contact met thuis wilde maken. Ze lagen altijd voor het grijpen. Ook nadat je al lang en breed eigenaar van een ‘eigen’ nummer was, bleef het oude vertrouwde een belangrijke rol spelen

Tijden veranderden, maar het nummer bleef, hier en daar aangepast aan nieuwe tijden.  Er kwam  45 vóór 35 40, het netnummer werd regionaal en als klap op de vuurpijl werd er ook nog een 5 aan het nummer toegevoegd. En toch…een niet te vergeten combinatie. Het zit nog steeds, net  als  het nummer van mijn eerste bankrekening, vastgeroest  in mijn geheugen.

Nu neem je je telefoon overal mee naar toe. Geen plek waar je niet bereikbaar bent. De ouderwetse draaischijf heeft plaatsgemaakt voor een scherm. De toppen van je vingers scrollen en  gaan op zoek  naar een naam waar een nummer achter verborgen ligt. Een zachte tik is voldoende om ergens een telefoon over te laten gaan. Met een beetje geluk wordt er opgenomen maar meestal krijg je het bekende geluid van de voicemail die je precies laat weten wat de bedoeling is.

Nummers onthouden hoeft niet meer, zelfs je eigen niet. Deze generatie groeit op  zonder dat ze ooit dat speciale gevoel  zullen kennen dat onlosmakelijk verbonden is aan een nummer  dat ‘thuis’ betekende

045 545 3540