Een van de voordelen van mijn nieuwe baan is de reis die ik dagelijks maak om in Maastricht te komen. Langzaam maar zeker begin ik mijn medereizigers te (her)kennen, weet ik waar ze het liefst neerploffen en of ze een of twee plekken in beslag gaan nemen. Enkele hebben ondertussen ook al een naam.

Het groepje pubers probeer ik meestal te ontwijken. Buiten het grove en vooral domme taalgebruik is hun luidruchtigheid net iets te veel voor de vroege morgen. De ‘Duitser’, een beer van een vent,  probeert steeds dezelfde plek in de voorste wagon  te bemachtigen en valt daar dan ook  met hoofdtelefoon in beide oren steevast in slaap.

In Heerlen maakt een grote groep plaats voor de volgende garde en ook daar zitten nogal wat eigenheimers tussen. De ‘kattenvrouw’ werkt hoogstwaarschijnlijk in een dierenpension en heeft het alleen maar over katten en hun gedrag.  De twee ‘muppets’ die elkaar constant aftroeven met verhalen over wat ze allemaal gedaan hebben of nog gaan doen (ik wil het niet weten!) en twee jonge vrouwen die ik voor het gemak ‘de verkoopsters’ noem die constant  Nederlandse vrouwen en hun wanstaltige smaak in mode als onderwerp mee de trein in nemen.

Op de terugweg hebben we ‘het haasje’. Een onopvallende lange magere man die, zodra de trein het perron bereikt, zich al zigzaggend een weg door de menigte baant om altijd vooraan te staan en de eerste de beste vrije plek in beslag te nemen, ….om twee haltes verder uit te stappen.

De groep callcentermedewerkers (vodafone? Ziggo?) die hun ervaringen met de klant luidkeels delen. Mijn vertrouwen in die gasten was al laag maar is ondertussen als sneeuw voor de zon helemaal verdwenen. Hoe vooroordelen soms toch echt bewaarheid kunnen worden.

En tot slot, de studenten van de medische faculteit. Meestal alleen op vrijdag en dat is ook meer dan genoeg. Allerlei onderzoeken passeren de revue en dan zijn de  anale en vaginale nog het minst onsmakelijk. Misschien wordt het hoogtijd dat ik mijn oude vertrouwde ipod eens ga opsnorren..