Er komt geen einde aan mijn geluk. Telkens weer tel ik mijn zegeningen en elke keer kan ik er nieuwe aan toevoegen.

Zomaar een greep.

Een bijeenkomst van “nieuwkomers” in het stadhuis waar de burgemeester het woord voert en verteld over Kerkrade en het gevoel dat niet te beschrijven is, maar dat iedere Kerkradenaar al bij de geboorte mee krijgt. Ik weet waar hij het over heeft, ik heb ‘t.

Het aanwezig zijn bij feestjes waar weer meer gezichten uit het verleden opduiken. De dagelijkse fietstocht naar het station. Het is vroeg in de ochtend opvallend stil in mijn ooit zo bruisende dorp. Straten die minimaal verandert zijn. Ook donker en mistig Kerkrade levert nog steeds mooie plaatjes op. Herkenning, de ijkpunten waar jij je als kind al aan vasthouden kon.

De treinreis door een landschap dat nooit vervelen kan. De zon achter de heuvels op zien komen. Boerderijen, die de tand des tijds glansrijk hebben doorstaan, liggen gemoedelijk zij aan zij in de dalen. Het vee op weiden die groener lijken dan in de rest van het land. Door de invloed van het seizoen langzaam de kleuren zien veranderen. Verder kijken dan je neus lang is door gaten die geslagen worden door vallend blad. Geen mooier landschap dan het Limburgse.

Een toevallige ontmoeting op de markt die eindigt op een terras waar menigeen even stil blijft staan voor een praatje of zelfs gezellig aanschuift. Zwaaien naar bekenden, familie, vrienden. Lachen om de verhalen die in het dorp circuleren. De humor die op straat ligt en de bekende namen op de grafstenen. Alles ademt de lucht van thuis

En dan komt zij, op afstand, ook weer terug…..