Ik zou druk bezig moeten zijn met het terugzetten van verdwenen afbeeldingen en het doorspitten van tekst op zoek naar rare tekens die zijn ontstaan tijdens in de verhuizing. Om over mijn weg vinden in het doolhof van het nieuwe systeem nog maar te zwijgen. Maar niets is minder waar.

Uitstellen, uitstellen, uitstellen, dit credo lijk ik al geruime tijd te hanteren voor alle persoonlijke zaken. Een onzichtbare drempel lijkt het actief aanpakken van achterstallig onderhoud onmogelijk te maken. Het idee alleen al stuit mij vreselijk tegen de borst. Een innerlijke drang om vooral op de vlakte te blijven en zeer zeker geen uitdagingen aan te gaan lijkt mijn leven te hebben overgenomen. Elk halfzacht excuus wordt uit de kast getrokken. Te druk, te veel werk, te gestrest, te te te..de lijst is ellenlang.

En toch, de drang om witte vellen te vullen met tekst blijft zich ook op de meest vreemde momenten aandienen. Een opgepikt gesprek, een observatie in een cafe, een vluchtige gedachte op het moment dat ik mijn vermoeide lijf te rusten leggen wil. Het kan een klein gebaar of een mooi geluid zijn dat de woordenstroom in gang zet, maar aan het einde van de dag is het vel nog steeds maagdelijk wit en zijn de gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon.

En dus ben ik nog niet veel verder dan het plaatsen van de disclaimer en welgeteld een blogje. Er blijft nog veel te wensen over.

Dit blogje maakt deel uit van Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht die je elke week wordt gepost door Karin