Verward deed ze haar ogen open. De stilte om haar heen maakte haar niet rustiger. Integendeel, het voedde de paniek die bezit van haar genomen had. Ze hoorde haar ademhaling, voelde het bonken van haar hart maar steeds had ze het gevoel dat ze nog moest ontwaken. Langzaam draaide ze haar hoofd richting het raam. Donkere gordijnen bewogen zachtjes heen en weer, filterden het licht van de ontwakende dag. Ergens in de verte startte een auto.

Flarden uit haar droom keerden terug. Bizarre beelden waarin de logica ontbrak maar die ongelooflijk realistisch leken. Verbindingen tussen gebeurtenissen uit het verleden en het hier nu, op plekken die ze niet thuis kon brengen maar die wel ontzettend vertrouwd hadden aangevoeld. Personen die in het dagelijkse leven geen enkele connectie hadden maar op een vreemde manier met elkaar verbonden leken te zijn waren samengekomen om haar te waarschuwen. Het extreme gevoel van machteloosheid en intens verdriet, ook nu nog steeds aanwezig, was de bodem waar de beelden als het ware door werden gevoed.

Het gevoel dat de droom bij haar achterliet was duidelijk. Ze had het de afgelopen maanden meerdere keren gevoeld. Een mengeling van boosheid en irritatie maar sterker nog het gevoel de controle totaal kwijt te zijn, te falen in haar poging de zaak bij elkaar te houden. Diep in haar hart wist ze ook al heel lang wat haar te doen stond

Terwijl ze haar benen over de rand van het bed liet zakken kwam buiten een nieuwe dag tot leven.

Geschreven in het kader van de wow