Jarenlang had het deel van haar leven uitgemaakt, ze was er mee vergroeid. Haar passie voor het geschreven woord hield haar in winterse dagen overeind. Elke nieuwe lente kwam het samen met haar tot leven. Woorden rolden als een magisch tapijt voor haar uit, namen bezit van haar hoofd en lieten haar vingers over toetsen vliegen. Elk stukje tekst werd deel van het grote geheel, maakten helder wie zij was, waar ze voor stond. Als puzzelstukjes vielen de losse onderdelen van het hier en nu op de juiste plek. Een waterval aan tekst, niet in te dammen, niet tegen te houden. Tot het aan het begin van de nieuwe winter de woorden weer leken te bevriezen,de passie te verdwijnen om aan het begin van de nieuwe lente weer als uit het niets te voorschijn te komen.
Heel even had zij afscheid genomen, denkend dat ze ook zonder kon. Haar vuur leek gedoofd, haar passie in de maalstroom van haar nieuwe leven verdwenen. Met liefde overgedragen in de hoop dat iemand anders de nog smeulende resten nieuw leven zou kunnen inblazen. Het mocht niet zo zijn.
Ze glimlacht terwijl ze de bladzijde omslaat en aan een nieuw hoofdstuk begintxe2x80xa6.
xe2x80xa6ze krijgt het beeld niet uit haar hoofd. Het kind dat stampvoetend, met vingers in haar oren luid krijsend probeert haar eigen gelijk te krijgen. Niet voor rede vatbaar, in haar eigen kring van waarheden ronddraaiend tot het haar bijna duizelt.
Nenenenenexe2x80xa6.ik heb toch lekker meer vriendjes dan jijxe2x80xa6nenenenenenexe2x80xa6.
NB Alle overeenkomsten met personen uit het dagelijks leven zijn absoluut geen toevalligheid
Marloes 
Een gemiste kans, marloes.
Het begon zo prachtig, bijna poxc3xabzie, maar dan aan het eind toch weer die rancune.
Natuurlijk is het jouw weblog en moet je schrijven wat je wilt, maar om de WOW hier zo voor te ge/mis-bruiken.
Heel erg jammer.
Zoals gezegd: een gemiste kans.
@Hanneke, dan zitten wij in deze niet op een lijn. Schrijven is mijn uitlaatklep, de persoon in dit verhaal laat zien waar haar gevoel vandaan komt en eindigt door het geheel te relativeren…misschien moet je ook leren om door de regels heen te lezen..
He, leuk ook weer aan het bloggen…
Heb je meteen in Google Reader gemikt.
Grtz Serena
@Serena…strak plan..:)
dan is dat mijn fout, excuses.
@Hanneke, excuses zijn niet nodig. Het laat wel weer zien verschillend tekst geinterpreteerd worden kan. Ik vind het overigens wel heel fijn dat je op zijn minst de moeite neemt om op mijn stukje te reageren. Mijn dank daarvoor.
Ehm je schrijft het en ik kan niet ontkennen dat ik het “na het omslaan van de bladzijde”ook niet gedacht heb. Ik weet nog niet of ik terugkeer naar de WOW, maar ik blijf je zeker volgen…
@min, dank je wel…het moet ook geen ‘moeten’worden, juist de vrijblijvendheid maakt de wow tot wat hij is.
Stampvoetende kinderen? Negeren en uit laten razen!
Hallo marloes,had gehoopt dat jullie het samen leuk hadden kunnen houden met de wow.Heb de keren dat ik mee heb gedaan het altijd leuk gevonden,samen delen had toch ook een oplossing geweest.Ieder om de beurt of zo,eneway heb er nu twee in xc3xa9xc3xa9n.
http://velavidalenta.web-log.nl/jenke/wow/index.html
… het lijkt erop dat ik heel wat heb gemist in de tijd dat ik even niet op mijn web-streepje-log te vinden was…
Ik hou van je schrijfstijl, Marloes, ik volg je graag en ik ben blij dat je de WoW toch weer een plaatsje hebt gegeven in je leven.
Oh sorry de link stond verkeerd,nah.Ook ik vond het begin zooooo mooi maar goed je bent wel weer gestart met schrijven en dat vind ik positief.
Heel herkenbaar.. ik ben ook een tijdje ‘dood’ geweest in mijn schrijven maar kom nu, ook met de lente, weer een beetje tot ‘leven’! 🙂
Erg leuk geschreven!
Mooi geschreven, jammer van het einde. Dat had anders gekund…
Ondertussen heb ik je standpunt bij de uitleg aan Hanneke gelezen. Ik had het (ook) niet tussen de regels door gelezen. 😉